Japońska kinematografia słynie ze swojej hermetyczności, ale tym razem poszła o krok dalej, prezentując surrealistyczną opowieść o alternatywnym świecie, w którym rządzą kompletnie inne reguły komunikacji i inne tradycje. W efekcie większość widzów nie ma pojęcia, co ogląda i jak ma reagować: część widzi w tym komedię, tylko nie bardzo wie, kiedy się śmiać, jeden mój kolega wyszedł z kina wkurzony, że byłby w stanie nakręcić takie bezsensowne scenki z marszu, drugi zachwycony, bo obejrzał właśnie głęboką opowieść o trudnościach w komunikacji międzyludzkiej w duchu teatru butoh. Dla mnie jest to coś pośrodku: opowieść o roli norm i kodów kulturowych w procesie komunikacji, opowiedziana z ironią, która do jednych trafi, a do reszty (która jest zdecydowaną większością) nie.
Japońska kinematografia słynie ze swojej hermetyczności, ale tym razem poszła o krok dalej, prezentując surrealistyczną opowieść o alternatywnym świecie, w którym rządzą kompletnie inne reguły komunikacji i inne tradycje. W efekcie większość widzów nie ma pojęcia, co ogląda i jak ma reagować: część widzi w tym komedię, tylko nie bardzo wie, kiedy się śmiać, jeden mój kolega wyszedł z kina wkurzony, że byłby w stanie nakręcić takie bezsensowne scenki z marszu, drugi zachwycony, bo obejrzał właśnie głęboką opowieść o trudnościach w komunikacji międzyludzkiej w duchu teatru butoh. Dla mnie jest to coś pośrodku: opowieść o roli norm i kodów kulturowych w procesie komunikacji, opowiedziana z ironią, która do jednych trafi, a do reszty (która jest zdecydowaną większością) nie.