Rozbierane sceny miłosne są elementem, którego w twórczości Swanberga nigdy nie brakowało. Historia sztuki to kameralny, rozpisany na trzy postacie dramat. Swanberg gra tu reżysera, który w ciasnym pokoju z wielkim łóżkiem wydaje instrukcje nagiej parze kochanków. Z pozycji władcy wkrótce jednak zostaje sprowadzony do roli zwykłego podglądacza, gdy relacja między jego aktorami zaczyna wymykać się spod kontroli. Film ma wiele wspólnego z poprzednim dziełem twórcy, Srebrnymi kulami, rozmywając podział między sztuką a prawdziwym życiem, wykorzystując długie, statyczne ujęcia z inscenizacją wewnątrzkadrową oraz rytmizując narrację impresyjno-abstrakcyjnymi wstawkami. Ukazując drobiazgową anatomię sceny miłosnej, Swanberg stawia pytania o ekranowe granice prywatności, o napięcie między odgrywaniem a przeżywaniem oraz o niebezpieczeństwa związane z poruszaniem się po tak osobistych przestrzeniach. (AFF)
