Piętno śmierci (1952)

Ikiru

Reżyseria: Akira Kurosawa

Kanji Watanabe jest leciwym urzędnikiem w Urzędzie Miejskim w Tokio. Jak większość pracowników, zajmuje się wszystkim, tylko nie pracą. Kiedy dowiaduje się, że ma raka żołądka i zostało mu najwyżej sześć miesięcy życia, Watanabe zmienia swoje podejście. Jego celem staje się wybudowanie placu zabaw w jednej z biednych dzielnic.

Obsada:

Takashi Shimura Kanji Watanabe
Shinichi Himori Kimura
Haruo Tanaka Sakai
Minoru Chiaki Noguchi

Miki Odagiri Toyo Odagiri, employee
Bokuzen Hidari Ohara
Minosuke Yamada Subordinate Clerk Saito
Kamatari Fujiwara Sub-Section Chief Ono
Makoto Kobori Kiichi Watanabe, Kanji's Brother
Nobuo Kaneko Mitsuo Watanabe, Kanji's son
Nobuo Nakamura Deputy Mayor
Atsushi Watanabe Patient
Isao Kimura Intern
Masao Shimizu Doktor
Yûnosuke Itô Novelist
Kumeko Urabe Tatsu Watanabe, Kiichi's Wife
Kin Sugai Housewife
Eiko Miyoshi Housewife
Fumiko Honma Housewife
Yatsuko Tanami Bar Hostess
Yoshie Minami The Maid
Kyôko Seki Kazue Watanabe, Mitsuo's wife
Kusuo Abe City Assemblyman
Tomoo Nagai Newspaperman
Seiji Miyaguchi Yakuza Boss
Daisuke Katô Yakuza
Miki Hayashi Second Yakuza
Fuyuki Murakami Newspaperman
Hirayoshi Aono Newspaperman
Junpei Natsuki Hand-Washing Cancer Patient
Toranosuke Ogawa Park Section Chief
Akira Sera Worker in General Affairs
Ichirô Chiba Policjant
Akira Tani Bar Owner
Yoko Kajima Worker in Sewage Section
Haruko Toyama
Mie Mie Woman in Dance Hall
Sachio Sakai Yakuza
Toshiyuki Ichimura Pianist
Harue Kuramoto Tancerz
Lasa Saya Stripper

Pełna obsada

Zwiastun:

opinie
oceny

Tytułowym piętnem śmierci jest życie w monotonii, bezcelowa rutyna, która zabija dzień po dniu. A śmiertelna choroba okazuje się impulsem dla zmartwychwstania. Ładny i mądry film, moim zdaniem jednak nieco za długi.

Kurosawa mnie męczy - jego długie ujęcia, przeszywające spojrzenia, cała ta maniera jest dla mnie ciężka do wytrzymania. Mimo to warto przy tym filmie troszkę przecierpieć, bo jest to naprawdę świetna historia o poszukiwaniu sensu życia. Przy okazji reżyser dobitnie piętnuje bezduszną biurokrację, która co prawda w każdym kraju daje się we znaki, ale którą Japończycy doprowadzili już chyba do rangi sztuki.

Od zabawnej satyry na urzędniczą biurokrację, po melancholijną historię o poszukiwaniu ekspresowej drogi do własnej samorealizacji, Klasyk, który ma szansę przetrwać kolejne lata i nic nie stracić (mimo zmieniających sie czasów) na swojej wartości przekazu.