Zabawny, prowokacyjny i niezwykle wciągający film, będący próbą pokazania interesującej osobowości amerykańskiego pisarza, lingwisty, aktywisty i społecznego filozofa Noama Chomsky’ego, a także jego naukowych teorii. To zaskakująco dynamiczna filmowa fuzja obrazów i idei, które charakteryzują tego najbardziej prominentnego i najczęściej cytowanego naukowca na świecie, znajdującego się w czołówce największych myślicieli świata, po Szekspirze, Platonie i Freudzie, uznanego przez „The New York Times” za najważniejszego żyjącego intelektualistę naszych czasów. (planetedocff.pl)
Michel Gondry
Himself
Noam Chomsky
Himself
Jeśli ktoś chciałby poznać poglądy i dokonania Chomskiego głębiej i bez zbędnych rysuneczków, to powinien pewnie go po prostu poczytać, tu założenie było takie, żeby - nie wchodząc w zbytni banał - przybliżyć większej grupie osób poglądy Chomskiego na naukę i lingwistykę. Gondry zachowuje się w tym wywiadzie jak dziecko, które wie niewiele, ale nie wstydzi się pytać. I to się sprawdza.
Filmy dokumentalne nie oddają całej prawdy o pokazywanej rzeczywistości, stanowią tylko subiektywny wybór scen, mozaikę stworzoną ręką reżysera. Poza tym, komunikacja między osobami, szczególnie w obcym dla jednej z nich języku, jest sprawą niełatwą, nietrudno o nieporozumienie. Wychodząc od tych przesłanek Gondry zrobił przewrotny film na temat Chomsky'ego i jego poglądów (tylko muskając tematykę polityczną, skupiając się raczej na tej filozoficzno-naukowej). By zaznaczyć subiektywność medium film to w głównej mierze animacja rysunkami stworzonymi przez reżysera (ale konsultowanymi z Chomsky'm). Reżyser nie unikał, a wręcz uwypuklał, sytuacji, w których nie zrozumiał się ze swoim bohaterem. Gdyby nie te zabiegi byłby to po prostu wywiad przechodzący momentami w wykład, a Gondry stworzył z tego pasjonujący spektakl.