Krajobraz po bitwie (1970)

Reżyseria: Andrzej Wajda

Akcja filmu toczy się w byłym obozie koncentracyjnym na terenie Niemiec. Mimo że wyzwolony przez Amerykanów, wciąż istnieje, tyle że na innych zasadach. Nie ma już surowej dyscypliny, niewolniczej pracy, terroru. Wśród niedawnych więźniów jest Tadeusz, młody Polak, piszący wiersze i pochłaniający książki. Stroni od rodaków, którzy ledwie odzyskawszy wolność, ujawniają najgorsze narodowe przywary. Co chwila wybuchają polityczne kłótnie, odradza się zawiść. Pobyt w obozie niewiele zmienił ich poglądy. Największym pragnieniem wszystkich jest jednak najeść się do syta. Głód zaspokaja łapczywie i zachłannie, urągając wszelkim normom kultury. Pewnego dnia do obozu przyjeżdżają kobiety. Tadeusz poznaje polską Żydówkę Ninę, którą oburza prostactwo i obżarstwo miejscowych mężczyzn. Namawia młodego poetę, by z nią uciekł. Tadeusz jednak waha się. Lata obozowego życia sprawiły, że czuje strach przed normalnym życiem. Zaczynają snuć plany na przyszłość, lecz dziewczyna zostaje przypadkowo zastrzelona przez amerykańskiego wartownika. Po hurrapatriotycznym widowisku wystawionym w rocznicę bitwy pod Grunwaldem Tadeusz decyduje się na powrót do Polski.

Obsada:

Zygmunt Malanowicz Ksiądz
Mieczyslaw Stoor Ensign
Leszek Drogosz Tolek
Stefan Friedmann Gypsy
Jerzy Oblamski Więzień
Jerzy Zelnik American Commandant
Malgorzata Braunek German Girl
Anna German American Woman
Agnieszka Perepeczko Nina's Friend
Alina Szpak German Woman
Józef Pieracki Cook
Andrzej Piszczatowski American Guard
Józef Pitorak Archbishop
Bohdan Tomaszewski Polish Officer
Józef Harasiewicz Kapo
Wojciech Lewandowski Major
Stanislaw Michalski American Soldier
Leonard Mokicz Colonel
Konrad Wawrzyniak
Andrzej Beksinski Ksiądz
Leszek Kowalski
Tomasz Lengren American Soldier
Jerzy Bekker Więzień
Oskar Dewitz American Soldier
Witold Holtz Więzień
Jerzy Lapinski Więzień
Herman Lercher Więzień
Malgorzata Lesniewska Więzień
Jerzy Próchnicki Więzień
Kazimierz Rowinski Więzień

Pełna obsada

opinie
oceny

Film na podstawie wstrząsającej prozy obozowej Tadeusza Borowskiego. Przygnębiający obraz ludzi, którzy stracili wiarę w jakiekolwiek wartości i którzy muszą nauczyć się żyć od nowa. Na tyle prawdziwy, że można wybaczyć drobne niedoskonałości realizacyjne.

Prawdziwy krajobraz po bitwie widziałem przed chwilą. Łzy, mocz, szkło z roztrzaskanych butelek, ludzie. Szczury jeszcze nie wyszły. Tak właśnie umiera nadzieja. Wrocław, noc z 16-go na 17-go czerwca 2012. PS Tylko dlaczego tak jest, o bogowie?