Słodkie życie (1960)

La Dolce vita
Reżyseria: Federico Fellini

Wieczne Miasto nie zmienia się mimo upływu wieków: wciąż istnieje w nim grupa ludzi żyjąca poza społeczeństwem, dla której liczy się tylko zabawa, rozgłos i seks. Pieniądze nie są ważne, ponieważ nie stanowią dla niej problemu. W tym środowisku Rzymskiej bohemy Marcello Rubini, dziennikarz jednego z brukowców i niespełniony pisarz, czuje się jak ryba w wodzie. Opisując ekscesy i skandale z udziałem gwiazd, sam nie unika podobnego życia. Nie jest w stanie dochować wierności narzeczonej, ani tym bardziej odwzajemnić jej uczucia. Targany wciąż nowymi zachciankami: raz próbuje zdobyć amerykańską aktorkę, następnym wierzy w miłość do jednej z kochanek, czy też jest biernym obserwatorem sfingowanego objawienia Matki Boskiej.
Takie "słodkie życie" prowadzi go do stopniowego oddalania się od prawdziwego życia - kontakty z ojcem, lub z coraz rzadziej widywanym przyjacielem są tego doskonałym przykładem.

Obsada:

Pełna obsada

Zwiastun:

Wyróżniona recenzja:

Słodkie życie paparazzo

Ocena recenzenta: 9/10

Pisanie notki o "Słodkim życiu" świadczy o zepsuciu obyczajów. Cóż bowiem nowego może wymyślić jakiś tam widz, gdy temat rozpracowały już najtęższe głowy wśród filmowych krytyków. Reżyserowie zaś - być może mniej skłonni do gadania - wciąż dają wyraz aprobacie dla Felliniego, wplatając postmodernistyczne tropy do swych filmów. Słuszniej jest darować sobie refleksje, lub przynajmniej ich nie upubliczniać. Cóż, kiedy ...

Autor: 
Data: 

Zieeeeew

To, co zapadło mi najbardziej w pamięć, to wspaniała gra oświetleniem i niezwykły artyzm zdjęć. Film kapryśny, nieco fragmentaryczny, ale też orzeźwiający zgryźliwym humorem, niekiedy przesycony melancholijną refleksją. Bezdyskusyjnie znakomity.

Wspaniały. Niewielu reżyserów potrafi wywlec wszelakie brudy społeczeństwa i zrobić pogodny film. Mimo, że nie lubię filmów pozbawionych wyraźnej fabuły w "Słodkim życiu" zupełnie mi to nie przeszkadzało. Wysmakowany estetycznie, kadry niczym pocztówki, genialne zdjęcia. Całość świetnie uzupełniana jest przez muzykę Nino Roty.

Tragicznie udźwiękowiony i zwykle nudny film.
Niby podejmuje jakieś tematy ale nie robi tego w sposób głębszy.
Wszystko jest powierzchowne.
Nierozumiem co Kubrick widział w Fellinim.

Nie wymagam od nikogo by zachwycił się "Słodkim życiem", ale czy 2 nie jest zbyt niską oceną? Nic dobrego w nim nie było? Zdjęcia (moim zdaniem wyjątkowo piękne), muzyka Nino Roty (zrobiona tak by nie przypominała ówczesnej muzyki filmowej), nawet scena w fontannie di Trevi?

Daje radę.

fender
fender
hrabalka2021
hrabalka2021
balzac4
balzac4
michuk
michuk
NarisAtaris
NarisAtaris
Iceman
Iceman
SlawomirDomanski
SlawomirDomanski
Konfucjusz70
Konfucjusz70
uniq
uniq
jakubkonrad
jakubkonrad