Obsada:
-
Maria Esmeralda del Carmen
Grandmother
-
Perry Dizon
Uncle Fernando
-
Gael García Bernal
Tom
-
Thomas McCarthy
Bob
-
Marife Necesito
Gloria
-
Jan David G. Nicdao
Salvador
-
Sophie Nyweide
Jackie Vidales
-
Martin Delos Santos
Manuel
-
Michelle Williams
Allison Gould
Bijące po oczach swoją tendencyjnością kontrasty i przenikanie się skrajnych sfer: biedoty i bogatych ludzi, wszystko zbyt banalne do tego zakończone naiwną klamrą. Nie rusza mnie pogrywanie schematami, epatowanie biedotą na przemian z mieszkaniami z własną windą (z fatalnego scenariusza dowiadujemy się, że na filipinach słowo winda nie funkcjonuje w języku)
Całkiem sensowny film, pozornie tylko czarno-biały. A tak naprawdę to Ellen jest odbiciem Glorii.
Bardzo ładnie zrealizowany, ale cały czas porównywałam go to do Inarritu, to do Axelsson, to do "Meduz". Złożony jakby ze znanych kawałków. Muzyka - super! Zdjęcia też przyjemne. Dobrze zagrany.
A mnie się nie kojarzył z niczym. Tylko nie mogłam sobie przypomnieć, skąd znam tę blondynkę. Gdzieś ją już widziałam. ;)
"Dawson's Creek"? :-)
Mam wrażenie, że tego nie oglądałam, tytuł nic mi nie mówi. :(
Nie załapałaś się na ten kultowy serial dla nastolatek? Ja już byłam za stara, żeby go oglądać, a i tak pewnie z 1 sezon obejrzałam (teraz już mi przechodzi, ale długo lubiłam filmy o dojrzewaniu i nastolatkach). W Polsce szedł jako "Jezioro marzeń".
A to zdecydowanie nie, pierwszy raz słyszę tę nazwę. Jak byłam nastolatką, to kultowym serialem było 90210. :)
Hehe, nic dziwnego, że mi się Inarritu nasuwał, skoro ten gł. aktor u niego w 2 filmach grał. ;-) .
Moodysson z charakterystyczną dla siebie lewacką wrażliwością wchodzi w buty Iñárritu, portretując relacje rodzinne we współczesnym świecie. Fajnie, że Szwed nie sięgnął po nieprawdopodobny „efekt motyla” - największą wadę filmów Latynosa, niemniej jego krytyka dążeń społeczeństw Zachodu do dobrobytu za wszelką cenę, czego efektem jest samotność i utrata kontaktu z drugim człowiekiem, pachnie mi tezami rodem z rozpraw A. Giddensa. Szkoda, że zabrakło tutaj ideologicznej wstrzemięźliwości.
Jak w wyniku pogoni za sukcesem czy chęci poprawy materialnych warunków zmienia się nasze życie i relacje w rodzinie? Lukas Moodysson pokazuje to poprzez trzy historie i zabiera nas w podróż: od zachodnich realiów Nowego Jorku, poprzez Bangkok do biednych rejonów Filipin. Bez względu na miejsce w wyniku zmian we współczesnym świecie cierpimy (tu zwłaszcza dzieci) tak samo. Problem ważny, ale potraktowany banalnie. Film jak dla mnie za bardzo przewidywalny i zbyt moralizatorski. Plus za muzykę.
Nudnawa kalka "Babelu", "Meduz" i szeregu innych filmów pochylających się nad rodziną współczesnych rozbitków, z których każdy cumuje w innym porcie ("skundleliśmy z klasą w pogoni za kasą) , co skutkuje brakiem czasu, próżnością, niepotrzebnym poświęceniem i oddaleniem się od siebie. Pieniądze to nie wszystko, rodzina jest najważniejsza itp. itd. Mógł powstać z tego dobry film, gdyby przynajmniej był krótszy. I "głębszy".
Moodysson dzieli świat w sposób schematyczny i tendencyjny. Zakończenie zostało pokazane w taki sposób, że nie wierzę w długodystansową zmianę postawy Ellen.
Dwie godziny tortury. Dawno nie widziałem tak pretensjonalnego gniota. Ja rozumiem, że można klepać takie truizmy z przejęciem w wieku 20 lat, ale gdy się ma ich 40, to już jednak trochę żenujące.
Jakiś taki.