Mondo Cane opowiada o życiu skundlonym, atawistycznym, sprowadzonym to najniższych instynktów – chuci, głodu i chęci przeżycia. Nakręcony w 1962 roku film, wprowadzony na ekrany jako dokument etnograficzny, to w istocie najczystsze kino eksploatacji. Wątpliwości cenzury budziły przede wszystkim sceny bezwzględnego uboju dziesiątek zwierząt, które w spazmach dogorywają na ekranie, oraz zarejestrowana w trakcie encierro – gonitwy byków i ludzi w Pampelunie – śmierć człowieka. Ironii całemu przedsięwzięciu dodaje jaskrawa kolorystyka, wynikająca z zastosowania w filmie Technicoloru. Dokumentalny sztafaż pozwolił na przepchnięcie kontrowersyjnych treści przez sito cenzury i umieszczenie filmu w programach prestiżowych festiwali. (ENH)
Rossano Brazzi
Himself
Rewelacja. Czasem czułem się, jakbym oglądał film z innej planety. Obrazki ludzkiej głupoty, okrucieństwa, prymitywizmu. Miejscami jest śmiesznie, ale to trochę śmiech przez łzy. No bo z kogo się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie.