W pełnym słońcu (1960)

Plein soleil

Reżyseria: René Clément

Tom Ripley na zlecenie bogatego biznesmena jedzie do Europy, by sprowadzić stamtąd jego marnotrawnego syna Philippe'a, który prowadzi życie playboya trwoniąc majątek ojca. Tom początkowo zdecydowany wypełnić misję, zmienia zdanie gdy poznaje Philippe'a i jego piękną dziewczynę. Zafascynowany ich luksusowym stylem życia, postanawia zająć miejsce młodego playboya. Opętany swym szalonym pragnieniem rozpoczyna podstępną grę oszustw i kłamstw, nie cofając się nawet przed morderstwem. Ale czy rzeczywiście: "Lepiej być kimś na niby, niż nikim naprawdę"?

Obsada:

Alain Delon Tom Ripley / Philippe Greenleaf
Maurice Ronet Philippe Greenleaf
Marie Laforêt Marge Duval
Erno Crisa Riccordi

Frank Latimore O'Brien
Billy Kearns Freddy Miles
Ave Ninchi Signora Gianna
Viviane Chantel The Belgian lady
Nerio Bernardi Agency Director
Barbel Fanger
Lily Romanelli Housekeeper
Nicolas Petrov Boris
Elvire Popesco Mrs. Popova
Paul Muller Blind Man
Romy Schneider Freddy's companion

Pełna obsada

Zwiastun:

Wyróżniona recenzja:

Plein soleil

Ocena recenzenta: 9/10

W pełnym słońcu jest lepsze od Utalentowanego Pana Ripleya w tylu aspektach, że chyba nie będę się w to wdawać. Musiałabym powiesić zbyt wiele kotów na filmie, który przecież nie rozczarował mnie kiedy widziałam go po raz pierwszy. I jeśli ktoś nie widział jeszcze żadnego z nich, niech zobaczy najpierw Pana Ripleya, bo to sprawnie nakręcona historia, ale jeśli najpierw ...

Autor: chininadlanel

Data: 27.04.2011

opinie
oceny

Psychologiczny dramat skrzyżowany z heist movie. Nie ma komu kibicować, ale cóż, tak bywa. Piękne Włochy i przystojny, demoniczny Delon. Nie wzbogaci życia o głębokie przemyślenia, ale rozerwie z pewnością.

Niczego nie urywa. Ładni ludzie i okoliczności przyrody, ale to dla mnie trochę za mało.

Ładnie sfotografowany, nieźle zagrany, no ale historia jakaś taka... jak w Ripleyu no :)

Film noir rozgrywający się na słonecznym wybrzeżu Morza Śródziemnego. Świetny jest ten kontrast pomiędzy scenerią a mroczną duszą głównego bohatera. Podoba mi się stopniowe budowanie konfliktu między Tomem i Philippem, napięcie, granie sobie na nerwach, zazdrość i pragnienia. Podoba mi się nerwowe miotanie bohatera. Zdecydowanie, desperacja, panika i wstręt widoczne w drobnych gestach Delona w poszczególnych scenach. Elegancka, w pełni filmowa robota - dopracowana, przemyślana, nieprzegadana.