Cynobrowe dusze to pełen erotycznego napięcia, surrealistyczny w duchu, a czarno-biały w materii japoński horror. Debiut filmowy słynnego performera butoh, Iwana Masaki, to zderzenie japońskiej, minimalistycznej estetyki i groteskowego niepokoju. Związek ten nie jest przypadkowy, bo butoh nazywany jest tańcem ciemności, odwołuje się do pradawnych obrzędów i ludowej estetyki brzydoty. Powstały w latach 50. taniec jest rytuałem wyzwalającym wewnętrzną energię i eksplorującym mroki podświadomości.
Na poziomie fabularnym Cynobrowe dusze, choć nakręcone w całości w Bretanii, pokazują peryferie Tokio siedem lat po zakończeniu II wojny światowej. Jest to rozgrywająca się na skraju jawy i snu historia chłopca, który trafia do pustostanu zamieszkanego przez grupę dorosłych, chorujących na dziwną przypadłość, niepozwalającą im na kontakt z dziennym światłem. Jego oczami oglądamy trawione gorączką i namiętnością deliryczne towarzystwo, które jedną noga tkwi już w grobie. Jednak w tym filmie-performence'ie nawet śmierć i pornografia pokazana jest pięknie. Bo jak mawiał André Breton: piękno będzie konwulsyjne albo nie będzie go wcale. (Ewa Szabłowska / ENH)
