Szepty i krzyki (1972)

Viskningar och rop

Reżyseria: Ingmar Bergman

Jest początek XX wieku, jesień - Agnes, samotna właścicielka XVIII-wiecznego pałacyku umiera na raka. Jej siostry przybywają, aby towarzyszyć jej ostatnim chwilom. Jednak kobiety najwyraźniej nie mają ze sobą prawdziwego kontaktu, Karin i Maria boją się śmierci siostry i uciekają do swoich spraw. W ich życiu panuje pustka, ich małżeństwa są emocjonalnym piekłem - Karin obsesyjnie nienawidzi dużo starszego Frederika, a Maria zamierza zdradzić Joakima, cały czas uwodząc lekarza Agnes. Jedyną osobą, która cierpliwie czuwa przy łóżku chorej jest Anna - służąca, która niedawno straciła własne dziecko. Nawet bliskość śmierci nie jest w stanie wytrącić tego świata ze stanu emocjonalnego otępienia, hipokryzji i wszechobecnego egoizmu.

Obsada:

Anders Ek Isak, the priest
Inga Gill Story teller
Erland Josephson David, the doctor
Henning Moritzen Joakim, Maria's husband
Georg Årlin Fredrik, Karin's husband
Ingrid Bergman Spectator
Lena Bergman Maria as a child
Lars-Owe Carlberg Spectator
Malin Gjörup Anna's daughter
Greta Johansson Undertaker
Karin Johansson Undertaker
Ann-Christin Lobråten Spectator
Börje Lundh Spectator
Rossana Mariano Agnes as a child
Monika Priede Karin as a child
Linn Ullmann Maria's daughter

Pełna obsada

Zwiastun:

opinie
oceny

Bardzo elegancki film. Dominują w nim trzy kolory - czerwień, czerń i biel. Na ekranie widzimy trzy siostry, które można przyporządkować poszczególnym barwom. Bardzo dobry film, już wiem czego brakowało mi w "Tam, gdzie rosną poziomki" - Svena Nykvista ;) Zdjęcia w "Szeptach i krzykach" są wspaniałe.

może i świetny, ale sceny pocięcia się jednej z sióstr to ja Bergmanowi do końca życia nie wybaczę :D

Poraża chirurgicznym naturalizmem scen.

Magiczny, dopracowany w każdej klatce, przepięknie nakręcony, perfekcyjna kolorystyka, doskonały aktorsko, bardzo dobra opowieść... i najbardziej ohydna scena pocięcia się, jaką widziałam w tzw. ambitnym kinie.