Obsada:
-
Tamara Arciuch
Kasia
-
Andrzej Beja-Zaborski
Priest Adam
-
Iwona Bielska
Wojnarowa
-
Lech Dyblik
Uncle Edek
-
Marian Dziedziel
Wojnar
-
Pawel Gedlek
Ciapara
-
Arkadiusz Jakubik
Notary
-
Elzbieta Jarosik
Landlady
-
Jacek Lachowicz
Musician at the wedding party
-
Andrzej Mastalerz
Constable
-
Agata Piotrowska
Druhna
-
Jerzy Rogalski
Uncle Mundek
-
Krystyna Rutkowska
Lisowska
-
Tomasz Sapryk
Sergeant
-
Wojciech Skibinski
Kasia's grandfather
-
Maciej Stuhr
Mateusz
-
Bartlomiej Topa
Janusz, the Groom
-
Robert Wabich
-
Pawel Wilczak
Brother-in-law
-
Iwona Wszolkówna
Januszewska
-
Ryszard Tymon Tymanski
Smarzowski w swoim "Weselu" postanowił wejść w dialog z genialnym dziełem Wyspiańskiego i wyszedł z tego zwycięsko. Z młodopolskiego dramatu wylewa się zachwyt nad wsią i jej mieszkańcami, tutaj o prowincji można powiedzieć wszystko, ale nie to, że jest malownicza a jej mieszkańcy szlachetni. Zamiast narodowych zjaw widz otrzymuje bolesny realizm, piętnujący małe i duże wady Polaków. Tylko jedno się nie zmieniło, wciąż "Trza być w butach na weselu".
Dobry, prawdziwy film o polskim kombinatorstwie i chciwości. Miejscami śmieszny, ale dominuje jednak duszny i nieprzyjemny klimat. Tym bardziej nieprzyjemny, że niejeden z nas był nieraz na podobnym weselu. Dodatkowy bonus za "Białego Misia" w wykonaniu Tymona.
"Dobra metoda - wypić rosół przed wszystkimi". Wojciech Smarzowski wyskoczył niczym przysłowiowy Filip z konopi, atakując z ekranu polskimi, wstrętnymi realiami. Przekoloryzowany? Owszem, ale tylko miejscami. Poza tym - świetny. Bez dalszych trzech wesel i pogrzebu.
Zgadzam się. Film pierwszorzędny.
Film tak prawdziwy że aż przerażający. Uczucie przygnębienia dręczyło mnie jeszcze długo po obejrzeniu napisów końcowych. Świetny portret własny Polaków, szkoda tylko, że aż tak tragiczny. Kalejdoskop zdarzeń, wątków i doskonale skrojonych psychologicznie postaci.
Jeśli ktoś jest nadmiernie dumny ze swojego narodu i lubi przy każdej okazji podkreślać jego godność i majestatyczność, powinien zastanowić się nad obejrzeniem "Wesela". Portret Polaków, jak to u Smarzowskiego, raczej turpistyczny, ale niestety sporo w nim prawdy i jeśli się śmiejemy albo robi nam się zimno, to dlatego, że gdzieś już coś podobnego widzieliśmy. Wykonanie troszkę bardziej przaśne niż w "Domu złym" a aktorzy, zgodnie chyba z wymogami szkoły polskiej, mamroczą. Ale warto i tak.
Smarzowski kręci rzadko, ale jak już, to genialnie. Niesamowicie pokazana polska mentalność w stylu "zastaw się a postaw się". Muzyka w wykonaniu Tymona wpasowuje się perfekcyjnie w klimat filmu.
Straszne, lecz niestety prawdziwe