"Mank" to taki film, po którym zaczęłam bardzo tęsknić za jakimś otwartym kinem. Melancholijny, uroczy i zabawny, takiego Finchera jeszcze nie znałam, chociaż daje tu o sobie znać jego charakterystyczna zaczepność i niewątpliwy talent do tworzenia interesujących postaci kobiecych, nawet jeśli wszystkie grają tu drugie skrzypce. Bo na pierwszym planie jest Oldman i jego Herman J. Mankiewicz - dowcipny alkoholik i gaduła, który zawsze powie coś za dużo albo w złą godzinę. Nie, Fincher nie skapcaniał jak Tarantino i nie zaczął robić love letters. Patrzy na Hollywood raczej z ukosa, podobnie jak robili to bracia Coen w "Bartonie Finku".
napisała o Mank
"Mank" to taki film, po którym zaczęłam bardzo tęsknić za jakimś otwartym kinem.
Melancholijny, uroczy i zabawny, takiego Finchera jeszcze nie znałam, chociaż daje tu o sobie znać jego charakterystyczna zaczepność i niewątpliwy talent do tworzenia interesujących postaci kobiecych, nawet jeśli wszystkie grają tu drugie skrzypce. Bo na pierwszym planie jest Oldman i jego Herman J. Mankiewicz - dowcipny alkoholik i gaduła, który zawsze powie coś za dużo albo w złą godzinę.
Nie, Fincher nie skapcaniał jak Tarantino i nie zaczął robić love letters. Patrzy na Hollywood raczej z ukosa, podobnie jak robili to bracia Coen w "Bartonie Finku".