Romeo i Julia na wilkołaki i wampiry

To nie jest dobry film. Aktorstwo nie istnieje, Beckinsale gra jeszcze mniej przekonywująco niż strzela, scenariusz jest idiotycznie głupim wyznacznikiem naszych czasów, gdzie film o mniej niż dwudziestu ujęciach na minutę jest automatycznie uznany za nudny, za to strzelanina i gore nie może widza opuścić od napisów początkowych do wyjścia z sali.

W tym wypadku mamy dodatkowo do czynienia z świętokradczym niemal złamaniem konwencji: zamiast horroru powstał film o wojnie gangów, w którm obie strony muszą korzystać z wyjątkowo wymyślnych kul by przezwyciężyć drobną niedogodność wynikającą ze swojej nieśmiertelności. O jakimkolwiek uczuciu grozy możemy zapomnieć - wynika ono z konfrontacji bezradnych ludzi z całkowicie amoralnymi i śmiercionośnymi nieumarłymi, czającymi się na nas w mroku. W filmie śmiertelni występują tylko jako statyści, a wampiry są bardzo wyrozumiałymi istotami, które nie piją już ludzkiej krwi.

Najbardziej zdumiewiające jest jednak, że ta absurdalna mieszanka ma niezaprzeczalny urok i świetnie się ogląda. Wynika to być może po części z faktu, iż fani krwiopijców nie są rozpieszczani przez kino, a dobre tytuły można policzyć na palcach jednej ręki; niemniej film ma dużo na swoją obronę: świetny, gotycki portret współczesnego miasta, sporo oryginalnych pomysłów, charyzmatycznego Billa Nighy oraz Beckinsale jako Death Dealer - wampira zabójcę. Czy może być coś bardziej seksownego? Szkoda, że mimo naprawdę dużego potencjału wyszła produkcja schematyczna, z której pamięta się głównie idiotyczne efekty specjalne w postaci wilkołaków biegających na czworaka po ścianach...