W chmurach

W chmurach obejrzałem podczas BFI London Film Festival, ale nie jest to film festiwalowy. To raczej typowy blockbuster, niegłupia (romantyczna?) komedia z kupą świetnych tekstów, ponadprzeciętnym aktorstwem i lekkim zacięciem społecznym. To ten rzadki rodzaj filmu, który otrzymuje zarówno świetne recenzje od zawodowych krytyków, jak i aplauz publiczności na całym świecie. Całkiem niezłe osiągnięcie jak na "świeżego" ciągle w Hollywood reżysera, Jasona Reitmana (Juno, Dziękujemy za palenie).

Ryan Bingham (George Clooney) jest terminatorem. To amerykańskie określenie na osobę, której praca polega na efektywnym przeprowadzaniu masowych zwolnień. Nie, tak naprawdę to tylko kiepski żart słowny (terminate znaczy bowiem kończyć, rozwiązywać -- w domyśle -- umowę o pracę). W aktualnym klimacie gospodarczym Ryan ma sporo roboty. Rocznie spędza ponad 300 dni w podróży, latając dookoła Stanów, po to tylko, aby powiedzieć ludziom, których szefowie "są zbyt tchórzliwi, żeby powiedzieć to sami", że od jutra nie muszą już przychodzić do pracy. Bingham kocha swoje zajęcie. Nie samą pracę (praca jak praca), ale raczej życie, jakie mu ona umożliwia. Bez zobowiązań, ciągle w biegu, bez chwili wytchnienia i myślenia co będzie za chwilę.

Jeśli musielibyście zostawić wszystko i zapakować się w jeden mały plecak -- co byście włożyli do środka? Ryan odpowiada na to pytanie codziennie, nie tylko na okazjonalnych wykładach "z niezależności", których udziela. I nie ma z tym problemu. Jak Robert De Niro z Gorączki, nie posiada niczego, czego nie mógłby się pozbyć w ciągu kilku sekund.

No, przynajmniej do czasu poznania Alex (Vera Farmiga). Ona jest piękną, niezależną kobietą w podobnym wieku. Podróżuje tak samo często jak on. Jej credo to "myśl o mnie jak o sobie, tylko z waginą". I faktycznie tak jest. Ryan i Alex wydają się tworzyć parę idealną. Oboje nie mają czasu na poważny związek, spotykają się więc zgodnie z wyznaczonym wcześniej harmonogramem, w pokojach hotelowych w przypadkowych miastach. I dobrze się bawią.

Do czasu aż wszystko zaczyna się komplikować. Zarówno u Ryana w pracy, gdzie nowo zatrudniona, młoda i ambitna pracowniczka (Anna Kendrick) przeprowadza restrukturyzację, jak i w rodzinie, gdzie mało istotne (z punktu widzenia egoistycznego Ryana) wesele siostry niespodziewanie staje się kulminacyjnym wydarzeniem.

Wszystko o czym czytacie brzmi dość konwencjonalnie, ale W chmurach nie jest typowym amerykańskim filmowym uprzyjemniaczem czasu. Sceny czysto komediowe (tyle, że w bardzo dobrym guście) przeplatają się tu z relacjami zwalnianych z pracy robotników i urzędników (co ciekawe, Reitman zatrudnił do tej roli prawdziwych bezrobotnych, którzy dopiero co stracili pracę w wyniku kryzysu). Nie jest to tylko formalny zabieg -- każda rozmowa czemuś służy i wszystko składa się w dopiętą na ostatni guzik całość.

Honory oddać trzeba również George'owi Clooney'owi. Opinie wygłaszane przez Binghama są w większości zgodne z poglądami Clooney'a w prawdziwym życiu, dzięki czemu jego postać jeszcze bardziej uwiarygadnia i napędza film.

Jest śmiesznie, ale nie mamy do czynienia z komedią. Jest mowa o wielu problemach, ale w zbyt lekkiej formie, aby nazwać film dramatem. I mimo tego pozornego rozmycia, Reitman znajduje perfekcyjny mix, który sprawia, że półtorej godziny spędzone przed ekranem jest po prostu pierwszorzędną, inteligentną rozrywką.

B.M.

Oficjalny zwiastun obejrzycie tu: http://www.youtube.com/watch?v=5xIUtRrTlgo

PS. Film wchodzi na ekrany na początku 2010 roku. Obejrzyjcie go koniecznie, właściwie w dowolnym towarzystwie, bo wydaje się, że W chmurach będzie podobać się każdemu.