Kamera Seidla odkrywa, jak niejednorodną grupą są miłośnicy sztuki. Odwiedzający galerie opowiadają reżyserowi o kolejnych obrazach. W zależności od punktu widzenia patrzącego przekaz płócien zmienia się diametralnie. Przedstawiająca miasto abstrakcja, która w historykach sztuki i kuratorach wzbudza niemalże ekstatyczne doznania ze względu na bogactwo symboli, dla pary emerytów jest strasznym bezsensem z małpami i ptakami, a domorosły krytyk widzi w obrazie metaforę męskiej potencji. Poprzez ten wielogłos Seidl obnaża absurd skazanej na porażkę próby definicji abstrakcji i naigrawa się z przeintelektualizowanych dysput. Zagląda też do domów swoich bohaterów, budując kontrast pomiędzy ich codziennym życiem a oficjalną pozą, co często daje komiczny efekt. Osobnym bohaterem jest wydany na pastwę wzroku widza obraz – zarówno ten wiszący na ścianie w galerii, jak i ten filmowy. (www.nowehoryzonty.pl)
