Poza prawem (1986)

Down by Law

Reżyseria: Jim Jarmusch

Scenariusz: Jim Jarmusch

Zack, bezrobotny disc-jockey, zostaje wyrzucony z mieszkania przez swą przyjaciółkę, Laurettę. Wpada w ręce policjantów podczas przewożenia kradzionego samochodu z jednej części miasta do drugiej.
Jack, drobny stręczyciel zostaje namówiony do odwiedzenia hotelu, w którym znajdować się ma 18-letnia dziewczyna, świetny „materiał” na prostytutkę. Ale oto w pokoju hotelowym czeka na niego l0-letnie dziecko-dziewczynka... i oczywiście policja.
W ten o to sposób Zack i Jack trafiają do tej samej celi w orleańskim więzieniu. Wkrótce dołącza do nich trzeci - „makaroniarz” Roberto.

Obsada:

Tom Waits Zack
John Lurie Jack
Roberto Benigni Roberto
Nicoletta Braschi Nicoletta

Ellen Barkin Laurette
Billie Neal Bobbie
Rockets Redglare Gig
Vernel Bagneris Preston
Timothea Timothea Julie
L.C. Drane L. C
Joy N. Houck Jr. Detective Mandino
Carrie Lindsoe Young Girl
Ralph Joseph Detektyw
Richard Boes Detektyw
Dave Petitjean Cajun Detective
Adam Cohen Uniformed Cop
Alan Kleinberg Corpse
Archie Sampier Więzień
David Dahlgren Guard #1
Alex Miller Guard #2
Eliott Keener Guard #3
Jay Hilliard Guard #4
Pruitt Taylor Vince

Pełna obsada

Zwiastun:

Wyróżniona recenzja:

Unikalna atmosfera, ironia i MUZYKA

Ocena recenzenta: 9/10

Ironiczny scenariusz, stylowe i wymowne zdjęcia; groteskowa, mocno zabarwiona psychologicznie koncpecja reżysera; kreacje w wykonaniu, które jedynie podnosi silnie ich znaczenie dla problematyki filmu. To – w wielkim skrócie – najlepsze cechy «Down By Law». Do tego atmosfera – sukcesywnie podsycana przez Muzykę – która powoduje, że obraz Jarmuscha idealnie ogląda się poprzez szary dym znad zimnej szklanki późnym wieczorem ...

Autor: Krzychu Kaźmierczak

Data: 04.11.2011

opinie
oceny

To pierwszy film Jarmuscha, który mnie rozczarował do tego stopnia, że nie byłam w stanie obejrzeć go do końca. Co tu dużo gadać: NUDA.

Doskonały reżyser, doskonała obsada. Doskonały film.

Klasyczny Jarmusch! Cudowanie oddana atmosfera drugorzędnego życia nieudaczników, poczucie braku akcji, choć niby coś się zmienia. No i to wszystko komedia, choć dziadowska z ducha.

Pierwszy raz oglądając go w trakcie projekcji wyszłam z kina, za drugim razem - świetnie się bawiłam. Chyba otrząsnęłam się z młodzieńczego patosu i mogę już oglądać filmy Jarmusha.

Może jak wydorośleję i obejrzę ponownie, to podwyższę punktację. Na razie pamiętam go jako miły film o powolnym tempie.

Mocne 9.
Doborowa obsada (Waits, Benigni, Lurie), nietuzinkowa historia i do tego esencja klimatu, jaki tylko Jarmusch potrafi stworzyć.
Ktoś powie, że się dłuży, ktoś powie, że nudny. Gdzie tam! Pasjonujący i wciągający.
No i na dokładkę wspaniała muzyka przygotowana przez Toma Waitsa.
Koniecznie!

Film przede wszystkim klimatyczny i z wieloma wstawkami każącymi przebić się przez powierzchowne zarysy charakterów postaci, by poznać ich bliżej i odkryć smaczki, których na pierwszy rzut oka nie widać (patrz: recenzja Kisiela). Długi, nudny i fascynujący film.