Hanoi-Warszawa (2009)

Reżyseria: Katarzyna Klimkiewicz

Młoda Wietnamka Mai Anh przedostaje się do Polski przez zieloną granicę. Teraz musi już tylko dostać się do Warszawy. Tam czeka na nią narzeczony, lepsze życie i spełnienie marzeń. Podróż Mai Anh przez Polskę to podróż przez piekło upokorzeń i przemocy. Młoda dziewczyna wyrywa się brutalnym przewoźnikom i na własną rękę, bez grosza przy duszy i bez znajomości języka, próbuje dostać się do stolicy. (Tofifest)

Obsada:

Thu Ha Mai Mai Anh
Le Thanh Hunh Thran Lam Vong
Michał Podsiadło Mirek
Klaudia Barcik Monika

Przemyslaw Modliszewski Darek
Viet Dung Luong
Lukasz Pruchniewicz policjant
Tran Thi Thanh Minh starsza Wietnamka
Irwin Wojciechowski chłopiec z psem
An Asean chłopak z papierosem

Pełna obsada

Filmaster:

6,12 16

IMDb:

Rotten Tomatoes:

Filmasterzy cenią ten film najbardziej za:

Podobne filmy:

1,00

Catch Me Daddy (2014)

opinie
oceny

To własciwie typowy film o imigrantce. Jest nieprzyjemny i wzbudza poczucie winy. Ale to co w nim porusza to lokalność. To jeden z pierwszych prób zobrazowania problemu imigracji do naszego kraju i mimo że nie mówi niczego nowego, dobrze że takie próby są podejmowane.

Historia jest tak smutna i przykra, że prawdopodobnie jest w sporej części autentyczna. Mogłam się ponownie przekonać, że prawdziwe życie podane w sposób niewybitny formalnie to nie jest coś, czego szukam w kinie.

Waham się, jaką skalę przyjąć, żeby ocenić debiuty, w dodatku polskie... - nie da się ukryć, że to kino mocno ograniczone (choćby technicznie). Jakkolwiek, Hanoi - Warszawa to obraz b. wartościowy, bo podejmuje nieznaną właściwie tematykę: otwiera oczy na realia losów imigrantów, tu gł. z Wietnamu, którzy, by przeżyć w słynącej z gościnności Polsce, muszą najpierw stracić to, bez czego żyć cholernie ciężko: godność, tożsamość i wolność.

Rozpowszechniany opis wspomina o epickiej podróży, której oczywiście nie da się pokazać w ciągu trzydziestu minut. W rzeczywistości widzimy tylko końcówkę wędrówki, w której bohaterkę styka się zarówno z okrucieństwem jak i z życzliwością - są to takie obowiązkowe, stereotypowe sceny. Film jest bardzo dopracowany formalnie - pod względem zdjęć, muzyki, montażu.