Obsada:
-
Sean Astin
Harrison Bergeron
-
Miranda de Pencier
Phillipa
-
Eugene Levy
President McCloskey
-
Howie Mandel
Charlie
-
Andrea Martin
Diana Moon Glampers
-
Christopher Plummer
John Klaxon
-
Nigel Bennett
Dr. Eisenstock
-
Peter Boretski
Newman
-
David Calderisi
Commissioner Benson
-
Emmanuelle Chriqui
Jeannie
-
Hayden Christensen
Eric
-
Cindy Cook
Weatherperson
-
Roger Dunn
George Bergeron
-
Jayne Eastwood
Ms. Newbound
-
Hal Eisen
TV Announcer - San Quentin
-
Matthew Ferguson
Garth Bergeron
-
Michael Fletcher
Technician
-
John Friesen
Frank the Plumber
-
Linda Goranson
Hazel Bergeron
-
Wendy Hopkins
Jennifer
-
Quyen Hua
Connie Wang
-
Juliette Jacob
Mother
-
Chapelle Jaffe
Head House Lady
-
Doug Lennox
Policeman
-
Stan Lesk
Man
-
William Lynn
Bert TV Cameraman
-
Alison MacLeod
Woman
-
Marc Marut
Todd
-
Richard Monette
Eric Shockley
-
Hogan Montana
Mr. TV
-
Sam Moses
Sandbag Dancer
-
Avi Phillips
Morris Wilkerson
-
Natalie Radford
Alma Starbuck
-
Diana Reis
Miss Hopkins
-
Anthony Sherwood
TV Announcer - Florida
-
Nina Shock
Young Phillipa
-
Mairlyn Smith
Janet Mckloskey
-
Rob Stefaniuk
Victor
-
Maria Syrgiannis
Head House Girl #1
-
Deborah Theaker
Jane Starbuck
-
Carlton Watson
Jerome
-
Ron White
Reynolds
-
Mark Wilson
Wally Starbuck
-
Buck Henry
TV producer
-
John Astin
Golf Announcer
-
Mackenzie Astin
Golf Champion
Mocno przeciętny film na podstawie siedzącego mi od lat w głowie opowiadania Kurta Vonneguta o społeczeństwie, które równa wszystkich obywateli... w dół (jeśli ktoś jest zbyt mądry, to nosi opaskę na głowie, która go 'ogłupia'; jeśli zbyt dobrze tańczy, to do nogi przywiązuje się mu ciężar przyczyniający się do niezgrabnych ruchów itd., itp.), a wszystko to po to, żeby ludzie byli szczęśliwi, bo tacy sami (nikt nikomu nie zazdrości, nie ma wojen). Opowiedziany z perspektywy chłopca nadinteligentnego, który trafia do elity (bo przecież ktoś tym głupim, brzydkim i kulawym społeczeństwem musi rządzić) i zaczyna myśleć niezależnie (wcześniej gdy żyje ze swoją rodziną nie przychodzi mu do głowy podważanie zastanych praw społecznych). To obraz z 1995 r., w dodatku telewizyjny - ma dzięki temu swój urok i wynikające z tych dwóch rzeczy wady. Na pewno lepiej sięgnąć do źródła, tj. Vonneguta. Do znalezienia w zbiorze "Witajcie w małpiarni", pod tym samym tytułem.