Na zawsze Laurence (2012)

Laurence Anyways

Reżyseria: Xavier Dolan

Scenariusz: Xavier Dolan

Laurence i Fred próbują zrobić wszystko, aby nigdy, za żadne skarby świata nie powiedzieć sobie wprost: Kocham cię. Ranią się wzajemnie, wpadają w histerię, wbijają sobie szpikulce ostrych słów prosto w serca. Miotają się razem i osobno – Laurence nie potrafi się jednoznacznie dookreślić płciowo, Fred łatwo ulega sentymentom i zagłusza swoje prawdziwe tęsknoty. Xavier Dolan przygląda się ich rozciągniętej na lata miłosnej grze, usianej rozczarowaniami oraz niespełnieniami, starannie wyłapując drobne mgnienia piękna i nieśmiałe podrygi serca. Z tych spojrzeń, dotyków i gestów tka soczysty, sensualny film, jak zwykle u kanadyjskiego reżysera ubrany w piękne kostiumy, rozkołysany uwodzicielską muzyką i oprawiony w przesycone kolorami ujęcia. (www.nowehoryzonty.pl)

Obsada:

Melvil Poupaud Laurence Alia
Suzanne Clément Fred Belair
Monia Chokri Stéfanie Belair
Nathalie Baye Laurence's Mother

Yves Jacques Michel Lafortune
Sophie Faucher Andrée Belair
Catherine Bégin Mamy Rose
Emmanuel Schwartz Baby Rose
Jacques Lavallée Dada Rose
Perrette Souplex Tatie Rose
Patricia Tulasne Shookie Rose
Magalie Lépine Blondeau Charlotte
David Savard Albert
Susan Almgren La journaliste

Pełna obsada

Zwiastun:

opinie
oceny

Dolan utrzymał swój unikalny styl, ale cały czas rozwija go również i to w takim kierunku, który mi się podoba. W "Laurence" nie popisuje się efektownymi ujęciami jak w "Wyśnionych miłościach", skręcił raczej w kierunku estetyki Almodovara z połowy lat dziewięćdziesiątych, ale dodając do tego "to coś" co nie daje zapomnieć, że oglądamy jednak film Dolana. Fascynująca historia, wiarygodne relacje, genderowe problemy podane bez zbędnego pieprzenia. Długie, ale film kończy się dokładnie wtedy kiedy powinien. Słowem, do kin!

Dla tych, którzy - jak ja - po Wyśnionych miłościach skreśliło Dolana pozytywna niespodzianka. Reżyser dojrzewa. Jest wciąż sporo zbędnej egzaltacji, ale sama historia to już nie płytki melodramat.

Racja! :-) Bardzo się cieszę.

Mój ulubiony hipster tym razem trochę przesadził. Może to jest faktycznie dojrzalszy film od "Wyśnionych", ale jest też zdecydowanie zbyt długi, w tej opowieści nie ma materiału na ponad 2.5 h i w którymś momencie wszystko zaczyna się niemiłosiernie ciągnąć. Stylistyczny popis jak zwykle świetny, choć czasem na granicy dobrego smaku, muzyka dobrana wspaniale. Oczywiście warto, bo co Dolan to Dolan, ale wolę chyba jego eleganckie popierdółki niż takie poważne genderowe rozważania.