Dyskretny urok burżuazji (1972)

Le Charme discret de la bourgeoisie
Reżyseria: Luis Buñuel

Kilku należących do wyższej socjety przyjaciół, wśród nich biskup, były oficer i ambasador bezskutecznie usiłuje wspólnie spożyć posiłek, jednak do konsumpcji ciągle nie dochodzi. Przeszkody na drodze do zrealizowania tego pragnienia zaczynają się piętrzyć. Bohaterowie zasiadają już do stołu, kiedy w pokoju pojawia się wojsko w celu przeprowadzenia manewrów...

Obsada:

Pełna obsada

Zwiastun:

Surrealizm dla początkujących.

Cudownie surrealistyczny, a przy tym po raz kolejny zaskakująco logiczny i konsekwentny film. Moim zdaniem szzególnie aktorstwo zasługuje na uwagę oraz sprawna reżyseria Bunuela. Moim zdaniem, zaslużony oscar

Najwyższej klasy film. Obejrzałem z zapartym tchem, mimo że większość akcji rozgrywa się podczas posiłków. Dialogi wyśmienite, a pomieszanie fikcji z realizmem dodało pikanterii. Tak się bawią wyższe sfery.

Cóż to były za czasy, w których oscary otrzymywały podobne filmy. Dyskretne męki niedokonanego posiłku, smaczki polityczne, sny i dziwaczne wydarzenia. Kojarzy mi się ze sztukami Witkiewicza i ich nieco demonicznym klimatem, a to dobre skojarzenie. Nie ma innego wyjścia, jak poczuć niedosyt i poszukać jakiegoś kolejnego Buñuela.

Ciekawe jest to, że choć Buñuel nabija się oczywiście z burżuazji, to równocześnie jednak przedstawia ich dość ciepło. Burżuazja już po prostu przegrała, umarła, odchodzi w zapomnienie. Słynna scena marszu polną drogą donikąd interpretowana jest tak, że oni już umarli, ale jeszcze tego nie wiedzą. Kopanie leżącego byłoby nie na miejscu, więc Buñuel wypowiada się o nich z pewnym sentymentem, jak o starej ramocie, której już nie ma, i którą mało kto pamięta.

Co jednak jeszcze ciekawsze, film w zamyśle wcale nie miał być o burżuazji. Zaczęło się od ogólnego pomysłu powtarzania w kółko pewnych scen. Wziął on się podobno ze słabej pamięci Buñuela i stąd jego fascynacji powtórzeniami. Początkowo pomysł był taki, że pewien człowiek włamał się do mieszkania, dokonał kradzieży i uciekł przez okno. Został złapany przez policję i po pewnym czasie przeprowadzono wizję lokalną. W czasie tej wizji złodziej powtarza te same czynności i, korzystając z nieuwagi policjantów, ponownie naprawdę ucieka przez okno. Później jednak Buñuel zasłyszał historię znajomych, którzy przyszli do kogoś na umówiony obiad i nie zastali gospodarzy, który rozwinął we właściwy scenariusz.

Tytuł powstał na sam koniec, gdy film był już gotowy i była to bodaj piąta czy szósta wersja. Pierwsze nie miały z burżuazją nic wspólnego.

A film wybitny, jak zresztą większość twórczości Buñuela.

Nie widziałam do tej pory dużo Bunuela - jeszcze tylko "Psa andaluzyjskiego" i "Mroczny przedmiot pożądania" - ale mam wrażenie, że on w ogóle nie jest bardzo jadowity, co najwyżej złośliwy, i to jeszcze w dość nieagresywny sposób. Wszystko czyni trochę śmiesznym, nawet terrorystów.

Dziękuję za anegdotki, to nie wyjaśnia wszystkiego - bo film i tak jest dość dziwny - ale w tym wypadku znajomość źródeł nieco pomaga sobie "Urok" uporządkować w mózgu.

Masz jednak mało reprezentatywną próbkę. "Mroczny przedmiot..." i "Dyskretny urok.." to relatywnie łagodniejsze filmy Buñuela. Na pewno był bardziej zjadliwy za młodu, w "Psie andaluzyjskim", "Złotym wieku", czy w kinie społecznym, które potem kręcił, ale i później też bywał ostry.

A tak w ogóle to natychmiast uzupełniaj zaległości! Dla mnie to jeden z najwybitniejszych reżyserów w historii, a "Viridiana", "Widmo wolności", czy "Piękność dnia" to prostu filmy, które Naczelna tak szacownego portalu musi znać!

NarisAtaris
NarisAtaris
filmsterka
filmsterka
jakubkonrad
jakubkonrad
AniaVerzhbytska
AniaVerzhbytska
Michalwielkiznawca
Michalwielkiznawca
Nevon
Nevon
jakilcz
jakilcz
michuk
michuk
dcd
dcd
pajestka
pajestka