Wielki błękit (1988)

Le Grand bleu

Reżyseria: Luc Besson

Scenariusz: Luc Besson

Jest takie miejsce na naszej planecie dziwniejsze od wszystkich innych - najsłabiej poznane i najbardziej tajemnicze; miejsce gdzie, podobnie jak w przestrzeni kosmicznej, ulatnia się konwencjonalne pojmowanie czasu i odległości; miejsce magiczne i niebezpieczne, do którego ludzkie ciało i ludzka dusza muszą się przystosować. Jest to zarazem jedyne miejsce, gdzie człowiek o imieniu Jacques Mayal naprawdę czuje się jak w domu. Tym miejscem jest morska otchłań - "Wielki błękit"

Obsada:

Rosanna Arquette Johana Baker
Jean-Marc Barr Jacques Mayol
Jean Reno Enzo Molinari
Paul Shenar Dr. Laurence

Sergio Castellitto Novelli
Jean Bouise Uncle Louis
Marc Duret Roberto
Griffin Dunne Duffy
Andréas Voutsinas Ksiądz
Valentina Vargas Bonita
Kimberly Beck Sally
Patrick Fontana Alfredo
Alessandra Vazzoler La Mamma
Geoffrey Carey Supervisor
Bruce Guerre-Berthelot Young Jacques
Gregory Forstner Young Enzo
Claude Besson Jacques' Father
Marika Gevaudan Angelica
Jan Rouiller Noireuter
Pierre Semmler Franck
Jacques Lévy Doktor
Eric Do Japanese Diver
André Germe Philippino Diver
Ronald Teuhi Tahitian Diver
Rosario Campese Kelner
Franco Diogene Recepcjonista
Tredessa Dalton Carol
Constantin Alexandrov Dolphin Trainer
Pierre-Alain de Garrigues Superintendent
Claude Robin Taksówkarz
Paul Herman Taxi Driver in U.S.A
Nicolas Maltos Diving Coordinator on Platform
Marc Planceon Ratownik medyczny
Luc Besson Blond Diver
Valentina Castellani Lady in elevator
Christian Gazio Plongeur coinçé

Pełna obsada

Zwiastun:

Wyróżniona recenzja:

Wielki Błękit

Ocena recenzenta: 10/10

Luc Besson bardziej jest znany dzięki Piątemu Elementowi, Taxi, Nikicie czy wyśmienitemu Leonowi Zawodowcowi. Prawda jest jednak taka, że nawet bardzo wyjątkowy Leon Zawodowiec jest nie sięga tak głęboko w ludzka naturę jak niepowtarzalny Wielki Błękit. Film zaczyna opowieść o głównych bohaterach od okresu, w którym tak naprawdę swoje źródło mają wszystkie nasze lęki, fobie i pragnienia - w dzieciństwie. ...

Autor: Karol

Data: 22.11.2009

opinie
oceny

Genialna produkcja z nurkującym Jeanem Reno. O wielkiej pasji i rywalizacji. Kosmiczne zdjęcia i muzyka.

No miły film, ale żeby zaraz kultowy? Raczej nie. Albo nie skumałem.

O tym jak mężczyźni tworzą swój odrębny świat, a kobiet muszą się do niego przebijać.

Kultowy film Luca Bessona. Wspaniała muzyka (Eric Serra), świetny Jean Reno.

Początek B&W; wielce zniechęcający (bo to nie wielki błękit, a wielka czerń), ale potem film się rozwija sympatycznie. Ładne zdjęcia, ładne emocje.

Od razu oczarowała mnie muzyka Siery,która trwała przez cały film.Film opowiada historię sportowca–J.Mayol’a(pierwszy przekroczył granicę 100 m.)- który posiadał przez wiele lat rekordy we freedivingu,który ma dwa wymiary sportowy i filozoficzny.Jego koncentracja jest niemal jak medytacja.Warto wiedzieć,że powstały dwie wersje filmu:dla USA która kończy się happy endem gdzie delfin ratuje Jacques'a,oraz dla reszty świata.
Ja się zatopiłam w tym filmie,tak jak bohater w wodzie.Cudo

No właśnie, a nie jakieś tam ckliwe zakończenia...chociaż osobiście lubię delfiny, chociaż żadnego osobiście nie znam

A znasz jakieś butlonosego?

Choć w niektórych scenach Besson przesadza (przesładza?), wpadając wręcz nieco w kicz, to całość i tak jest wielka, wspaniała i wzruszająca. Oglądany ponownie po latach, wciąż robi duże wrażenie. Przepiękny film!

Pierwsze słyszę, aby Wielki błękit był kiczowaty. No, ale ocena słuszna, bo to magiczny, kultowy film.

Jest kiczowaty w tym sensie, że odwołuje się do najbardziej podstawowych emocji: miłość, przyjaźń, dziecko, umieszczając jeszcze w tle piękne krajobrazy i skaczące delfiny. Ale jest w tym genialny. Dla mnie film jest arcydziełem, a Enzo pozostaje jedną z moich ulubionych postaci filmowych.

Nie wiem, czy pisanie o fundamentalnych wartościach w kategorii kiczu nie jest dużą sprzecznością. Trochę to zabrzmiało jak deprecjacja tego, co w życiu najważniejsze. Te "najbardziej podstawowe emocje" to treść bytu przecież, jego sens chyba, co?

Też mi się wydaje, że kicz to jednak coś innego. Wystarczy porównać ten film z jakimś bollywoodzkim romansidłem. Niby o tych samych wartościach mówią, ale w zupełnie inny sposób.

Nie ma się co sprzeczać o słowa, bo przecież przyznaję, że film jest genialny. Natomiast są w nim sceny, których nie pamiętałem, a które teraz po latach mnie nieco zaskoczyły, właśnie ze skaczącymi delfinami w tle. Troszeczkę w nich moim zdaniem Besson przeszarżował i stąd uwaga o "kiczu". Zasadniczo jednak jest to przede wszystkim piękny film o najważniejszych sprawach, czego przecież nijak nie neguję.

A tekst recenzji zmodyfikowałem, żeby nie wyglądało, że mi się nie podoba, skoro podoba się i to bardzo :)

Modyfikacja w pełni satysfakcjonująca ;)

sentymentalna "dziesiątka"... oglądałem (zachęcony innym zachwytem) w poznańskim kinie (prawdziwym, najprawdziwszym kinie) Malta..

Spokój morza, cisza głębin, harmonia natury... i na tym tle człowiek, mężczyzna. Tak, bo aby w pełni zrozumieć tą opowieść trzeba chyba jednak być facetem. Wybitne kino dla koneserów. Obraz, który zapada gdzieś głęboko w nas na całe życie.