Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie (2016)

Perfetti sconosciuti

Reżyseria: Paolo Genovese

Scenariusz: Filippo Bologna, Paolo Costella, Paolo Genovese, Paola Mammini, Rolando Ravello

Siedmioro długoletnich przyjaciół spotyka się na kolacji. Dla urozmaicenia wieczoru rozpoczynają zabawę polegającą na dzieleniu się między sobą treścią każdego SMS-a, e-maila lub rozmowy telefonicznej, jakie otrzymują w trakcie spotkania. Kiedy tym samym wiele tajemnic zaczyna wypływać na światło dzienne, niewinna gra rodzi konflikty, które niełatwo będzie zażegnać... (opis dystrybutora)

Obsada:

Pełna obsada

Zwiastun:

Wyróżniona recenzja:

Kłamstwo - nasz chleb powszedni

Ocena recenzenta: 8/10

Człowiek jako istota społeczna i najbardziej zakłamana, parszywa bestia, jaka chodzi po tym padole - to właśnie przychodzi na myśl po seansie fantastycznej tragifarsy Paolo Genovese. Włoski reżyser posadził przy stole normalnych ludzi: chirurga, weterynarza, taksówkarza, bezrobotnego nauczyciela WF, terapeutkę i innych im podobnych. Żony i mężowie, przyjaciele od lat. Nie mogą mieć więc przed sobą żadnych, większych sekretów, prawda? ...

Autor: Kasia Wolanin

Data: 27.07.2016

opinie
oceny

Tak jak w tytule. Ładniutki po włosku, niegłupi, w sumie dobra rozrywka, ale czy coś więcej? Myślę, że wątpię.

Bardzo byłem ciekaw włoskiego kina z takim pomysłem - zwykle jeśli myślę "kino europejskie", to myślę o Francji, ewentualnie Wielkiej Brytanii, włoskie filmy wydają mi się błahe. Ten nie, jest nawet lepszy niż miałem nadzieję. Humor w odpowiednim stężeniu, ale i wzruszenia jest bardzo dużo, a dobry komediodramat to dla mnie fantastyczne przeżycie. Postacie są wciągające i trudno mi nawet oceniać aktorstwo, bo po prostu wszyscy grali tu do jednej bramki, czyli żeby pokazać emocje i pozwolić się zastanowić widzowi jak to jest z prawdą w bliskich relacjach między ludźmi. Nie ma gwiazdorzenia i nie ma ogonów. I o to chyba chodzi, przekaz jest czysty i szczery, warto go sobie posłuchać na własną rękę, żadne środki artystyczne nie powinny w tym przeszkadzać. Więc dobrze, że to jest sztuka środka - dość teatralna w konstrukcji (klasyczna jedność czasu, miejsca i powiedzmy że akcji) i bez stroszenia piórek. Ale zakończenie to prawdziwa bomba: artysta ma prawo czniać poprawność, gdy ma to sens.

"włoskie filmy wydają mi się błahe" - dość zaskakująca opinia na temat kinematografii reprezentowanej przez de Sicę, Rosselliniego, Viscontiego, Felliniego, Antonionego, czy Pasoliniego ;)

Współczesne. O starych włoskich filmach nie myślę w ogóle, chyba że migną gdzieś "Między słowami". =}

http://www.filmweb.pl/person/Paolo+Sorrentino-145500

tylko jeden przykład, jest ich więcej

Sorrentino tak kompletnie mnie nie zainteresował, że znam tylko tytuły. Interesował mnie kiedyś "Pokój syna", ale jakoś mnie ominął. Moje skojarzenia takie są i tyle, nie ma co się doszukiwać ani udowadniać, bo to nie wynika z wiedzy, jak widać. =}

Wynika z wiedzy - skąpej ;)

i oryginalna, jak to u Kocia ;)

Nanni Moretti - jak najbardziej na tak tak.

Mam mieszane uczucia. Jest to sprawnie napisane i zrealizowane, ale sprawdza się ewentualnie tylko jako lekka tragifarsa. Na poziomie realistycznym nie trzyma się to kupy, trudno bowiem uwierzyć w taki dobór charakterów i zbiegów okoliczności. Zakończenie pokazuje, że reżyser każe nam patrzeć na film jako na rodzaj metafory, ale jako metafora zawodzi to głęboko: teza jest nachalna (i jeszcze na koniec wyłożona wprost przez jednego z bohaterów) i głęboka jak horoskopy w "Pani domu". Największym plusem filmu jest polski tytuł.

Czyli nowa kategoria filmasterów - najlepsze tłumaczenie tytułu. Wyjątkowo się zgadzam, choc nie ufam opiniom ludzi, którym nie podobał się Toni Erdmann.

Toni Erdmann, Toni Erdmann, hmm..., coś kojarzę; o czym to było?

Taki film o śmierci.

Ja chyba widziałem inną wersję. Choć właściwie cała kultura jest o oswajaniu śmierci, więc pewnie masz rację.