Piknik pod Wiszącą Skałą (1975)

Picnic at Hanging Rock

Reżyseria: Peter Weir

Scenariusz: Cliff Green, Joan Lindsay

Oparta na faktach historia o zaginięciu trzech uczennic oraz nauczycielki w okolicach słynnej Wiszącej Skały. Zdarzenie to miało miejsce w roku 1900 w Australii, w stanie Victoria. W poszukiwania zaangażowali się prawie wszyscy okoliczni mieszkańcy i policja. Z jakim rezultatem...?

Obsada:

Rachel Roberts Mrs. Appleyard
Vivean Gray Miss McCraw
Helen Morse Mlle. de Poitiers
Kirsty Child Miss Lumley

Tony Llewellyn-Jones Tom
Jacki Weaver Minnie
Frank Gunnell Mr. Whitehead
Anne-Louise Lambert Miranda
Karen Robson Irma
Jane Vallis Marion
Christine Schuler Edith
Margaret Nelson Sara
Ingrid Mason Rosamund
Jenny Lovell Blanche
Janet Murray Juliana
Vivienne Graves Pupil
Angela Bencini Pupil
Melinda Cardwell Pupil
Annabel Powrie Pupil
Amanda White Pupil
Lindy O'Connell Pupil
Verity Smith Pupil
Deborah Mullins Pupil
Sue Jamieson Pupil
Bernadette Bencini Pupil
Barbara Lloyd Pupil
Wyn Roberts Sgt. Bumpher
Kay Taylor Mrs. Bumpher
Garry McDonald Const. Jones
Martin Vaughan Ben Hussey
John Fegan Doc. McKenzie
Peter Collingwood Col. Fitzhubert
Olga Dickie Mrs. Fitzhubert
Dominic Guard Michael Fitzhubert
John Jarratt Albert Crundall
Faith Kleinig Cook

Pełna obsada

opinie
oceny

Jedno z moich największych rozczarowań - oto przykład, jak można zrobić słaby film na podstawie dobrej książki.

Tajemniczy film, bardzo wciągający z nietypowym zakończeniem. Pokazuje wiele ze stylu Weira.

Przełom w historii australijskiej kinematografii. Genialny dramat z tajemniczym wątkiem w tle.

Coś bardzo dziwnego: zwykła historyjka, senna atmosfera, a napięcie nie z tej ziemi. Dla mnie to film o odmowie przejścia do nowej epoki, już nie tak prostej i niewinnej jak w XIX wieku.

Młodych kobiet zachowujących się w tak... damski sposób już się dzisiaj nie widuje. Dla mnie był to film o ludziach z innej planety. Przy tym niezwykły, metafizyczny klimat. Bardzo lubię.

Myślę, że to jeden z kilku najbardziej klimatycznych filmów jakie zrobiono. Jak to Weirowi się udało to nie wiem, ale nawet patrząc na kamień w krzakach czułem niepokój.