O potworach i ludziach | Dziwadła i ludzie (1998)

Pro urodov i lyudey

Reżyseria: Aleksiej Bałabanow

Koniec zeszłego stulecia. Johann jest właścicielem niedużego studium filmowego. Pracuje z rodzinami, dziećmi i młodzieżą. Wystarczy przyprowadzić mu do swego studia człowieka i jego podświadomość się rozdwaja. Z jednej strony Johann genialny fotograf, z drugiej – zboczony naukowiec, który z pomocą kamery bada ludzkie ciało, znajduje w nim najbardziej odrażające części. Johann posiada diabelski dar - przekształca ludzi w potwory. (Sputnik)

Obsada:

Sergei Makovetsky Yohan
Dinara Drukarova Liza
Anzhelika Nevolina Ekaterina Kirillovna
Viktor Sukhorukov Victor Ivanovich

Aleksei Dyo Kolia
Chingiz Tsydendambayev Tolia
Vadim Prokhorov Putilov
Aleksandr Mezentsev Doctor Stasov
Igor Shibanov Engineer Radlov
Dariya Lesnikova Grunia
Tatyana Polonskaya Dariya
Olga Straumit Nurse
Richard Bogutskii Notary
Valeri Krishtapenko Owner of photographic studio
Evgeniy Erokhin Priest
Yuriy Galtsev Impresario
Boris Smolkin Photographer at studio
Mikhail Tryasorukov Administrator
Valeriy Filonov Engine driver
Anvar Libabov Floor attendant
Aleksandr Shutov Floor attendant
Aleksei Zlobin Waiter
Irina Rakshina Liza's aunt
Valentina Viushina Liza's aunt
Tatyana Karetina Liza's aunt
Klim Bakhilov Nephew
Yuliya Pestretsova Liza as a child
Kristina Skvarek Hospital nurse
Valeriya Yakovleva Model at studio
Elena Rumyantseva Model at studio
Natalya Duplyakova Model at studios
Lyudmila Arzhannikova Old prostitute
Yelena Khrustalyova Young prostitute
Ilya Shakunov Man in shop window

Pełna obsada

Wyróżniona recenzja:

Potwory i ludzie

Ocena recenzenta: 6/10

"O potworach i ludziach" to film wyestetyzowany i zalatujący nihilizmem. Kunsztowny, nieskończenie cyniczny żart, który potrafi doprowadzić do szału. Doskonale nadaje się do tego, by wyjść z projekcji - i to nie kulturalnie po cichu, lecz z hukiem zatrzaskiwanych drzwi. Pomijając wszystko inne, już samo to jest wystarczającym powodem, by się na niego wybrać i spróbować wysiedzieć do końca. W ...

Autor: Agata Malinowska

Data: 07.11.2010

opinie
oceny

We wprowadzeniu do "Morfiny" w czasie Sputnika usłyszałam, że Bałabanow jest ksenofobem i antysemitą. Teraz wiem, że także mizoginem. Wszystkie co do jednej kobiety w tym oryginalnym skądinąd i ładnie zrealizowanym filmie, to stworzenia irytująco bierne lub zepsute. Sprawiedliwie trzeba przyznać, że również prawie wszyscy mężczyźni to szuje, ale "prawie" robi przecież różnicę. Trudno mi powiedzieć, czy portretując ludzkość w ten sposób Bałabanow uprawia satyrę, czy jest po prostu szczery.

Tytuł tłumaczony jest też "O dziwadłach i ludziach", ale tak naprawdę powinien brzmieć "O dziwadłach i potworach", bo ludzi (w sensie człowieczeństwa) w filmie Bałabanowa nie uświadczymy. Film jest wstrętny jeśli chodzi o treść i przekaz, a wspaniały jeśli chodzi o formę. Istnieje w takim przypadku uzasadniona obawa przed gloryfikacją paskudztwa, jednak reżyser wychodzi tu obronną ręką -- treść jest wystarczająco paskudna.

E, lekarz, który adoptował bliźnięta, był naprawdę porządnym człowiekiem.

Potwierdza regułę.

Cudowny, zachwycający film! Byliście w fotoplastikonie warszawskim? Tak? To jest film dokładnie w takim klimacie jak tamtejsze fotografie, zwłaszcza te z wystawy o erotyce lat XX. Bałabanow może sobie być mizoginem, a ja i tak uwielbiam jego filmy! Estetyka tego filmu, zdjęcia, muzyka - majstersztyk.

Odnosząc się do tego, co pisali Esme i Michuk, wydaje mi się, że to nie tyle film o kondycji ludzkiej, nawet nie o początkach kina, które dla Bałabanowa wywodzi się z piwnicy, gdzie pokazywane są nieobyczajne ruchome obrazy i nie jest to aż tak dalekie od prawdy, jak mogłoby się wydawać. To właściwie film o doświadczeniu nowoczesności, wielkiego miasta, nowych technologii (fotografia, kino), nietradycyjnych rozwiązań związanych z rodziną (chodzi mi tu przede wszystkim o kwestię dziedziczenia), oraz rozkładu wartości. Brzmi znajomo? Pewnie, że tak, ale akcja została osadzona pod koniec XIX wieku. W późniejszych filmach Bałabanow wali w mordę i nie przeprasza, w "O potworach i ludziach" jest dużo bardziej subtelny, opowiada o współczesności przy pomocy historycznego kostiumu.