Obsada:
-
Rita Cortese
Cocinera
-
Ricardo Darín
Simon Fisher
-
Nancy Dupláa
Victoria
-
Darío Grandinetti
Salgado
-
Oscar Martínez
Mauricio
-
Osmar Núñez
Abogado
-
María Onetto
Helena
-
Erica Rivas
Romina
-
Leonardo Sbaraglia
Diego
-
Julieta Zylberberg
Moza
Żadne wielkie dzieło, ale zestaw zgrabnie napisanych i zrealizowanych nowelek. Przyjemność.
Bawiłem się świetnie, ale jeżeli następnego dnia muszę sprawdzać imiona bohaterów i kolejność następowania po sobie historii, to chyba mogło być lepiej.
Momentami rewelacyjny.
Etiudy najwyższych lotów.
Rewelacja! Film na krawędzi między kinem artystycznym i popularnym oraz między normalnością a groteską i czarnym humorem. Szaleńczy, ale w doskonałych proporcjach. Nadaje się zarówno na WFF, jak i do masowej dystrybucji. Widać, że reżyser doskonale rozumie ludzi (także od strony kuchni filmowej - wyczytałem, że pracował przy serialach), ale potrafi się z nich bezkompromisowo śmiać. Ważna uwaga dla potencjalnych chętnych: nie wszyscy bohaterowie przeżywają! Świadczy to o odwadze reżysera i wyczuciu tematu - głównym bohaterem są emocje, a my jesteśmy tylko statystami. W każdym razie Szifron wyrasta tu ponad Almodóvara, którego ostatnie produkcje nie ruszają mnie specjalnie. Nie tylko mnie zachwycił: cała sala kinowa na przemian rżała i chichotała z zachwytu nad ludzką głupotą oraz miała ciary przeczuwając, co się kroi w kolejnej scenie... Co tu dużo mówić - świetna, nieskrępowana konwenansami zabawa i do tego mądra. Zaczyna się od wybuchu, a kończy... pięknie. Katharsis na całej linii!
Dzikie historie są nierówne, ale taki już urok filmów poskładanych z szortów. To bardzo WFF-owy film. Podobał mi się czarny humor. Ostatnia historia "Hasta que la muerte nos separe" zdecydowanie najlepsza. Najpisałbym, że jest doskonałą metaforą małżeństwa, ale już gdzieś to napisałem :)