Róża (2011)

Reżyseria: Wojciech Smarzowski

Dzieje Róży - mieszkanki pogranicza, to opowieść, na przykładzie kobiecego doświadczenia, o losach Mazurów w czasie wojny i w komunistycznej Polsce, na której mści się powikłana historia.
Ona - mazurska autochtonka, przed wojną lokalna działaczka o propolskich poglądach, teraz wdowa po niemieckim żołnierzu, gwałcona przez czerwonoarmistów, poniżana i ograbiana przez polskich sąsiadów. On - żołnierz AK, cudem ocalały z powstania warszawskiego, w którym zginęła jego żona, szuka miejsca, gdzie może się zakonspirować.
Los stawia naprzeciw siebie dwójkę ludzi dramatycznie okaleczonych przez wojnę, nie bardzo pasujących ani do siebie (młody Kolumb, trochę „Pan Cogito” i mazurska chłopka, dużo od niego starsza), ani do nowej rzeczywistości. Mimo to powoli rodzi się między nimi trudne uczucie (bez duetu Kuleszy i Dorocińskiego to by się nie udało) i próbują zacząć normalne życie na powojennych zgliszczach.
Ale, jak to Smarzowski, nie pozwala ani sobie, ani bohaterom, ani widzom iść na skróty. To nie jest to film o miłości, niech nikogo nie zwiedzie zakończenie…

Obsada:

Agata Kulesza Róża Kwiatkowska
Jacek Braciak Władek, mąż Amelii
Marcin Dorocinski Tadeusz
Kinga Preis Amelia
Szymon Bobrowski Kazik
Edward Linde-Lubaszenko Pastor
Ilja Zmiejew Kapitan NKWD
Malwina Buss Jadwiga Kwiatkowska
Karolina Porcari Anna

Wyróżnione recenzje

Piękny kwiat, bolesne kolce

Jestem widzem wymagającym i dość surowym. Mało filmów potrafiło mną wstrząsnąć, a jeszcze mniej sprawiło, że chciałem jeszcze przez moment posiedzieć w fotelu, gdy na ekranie przewijały się napisy końcowe.

Ikebana.

(si vis pacem, para bellum) Mało jest filmów, na które czekałem długo, a potem gdy je obejrzałem spełniły oczekiwania. Jeszcze mniej takich, które je przerosły. ”Róża” to jeden z tych filmów. Jeden z tych, z których notatki do tekstu mogłem robić cztery miesiące po obejrzeniu i brakło by w nich tylko kilku szczegółów. Wszystko to czego brakowało w dwóch poprzednich ...