Obsada:
-
Jack Nicholson
Edward Cole
-
Morgan Freeman
Carter Chambers
-
Sean Hayes
Thomas
-
Beverly Todd
Virginia Chambers
-
Rob Morrow
Dr. Hollins
-
Alfonso Freeman
Roger Chambers
-
Rowena King
Angelica
-
Annton Berry Jr.
Kai
-
Verda Bridges
Shandra
-
Destiny Brownridge
Maya
-
Brian Copeland
Lee
-
Ian Anthony Dale
Instructor
-
Jennifer Defrancisco
Emily
-
Angela Gardner
Female Administrator
-
Noel Gugliemi
Mechanic
-
Jonathan Hernandez
Manny
-
Hugh B. Holub
County Health Director
-
Andrea Johnson
Elizabeth Chambers
-
Dawn Lewis
Flight Attendant
-
Jordan Lund
Tattoo Artist
-
Richard McGonagle
Board Chairman
-
Jonathan Mangum
Richard
-
Karen Maruyama
Nurse Shing
-
Amber Mead
Attractive Woman #1
-
Nikki Novak
Attractive Woman #2
-
John O'Brien
Executive #1
-
Serena Reeder
Rachel
-
Christopher Stapleton
Kyle
-
Taylor Ann Thompson
Edward's Granddaughter
-
Alex Trebek
On sam
-
Roy Vongtama
Doctor #1
-
MaShae Alderman
Young Virginia
-
Lauren Cohn
Denise
Nicholson i Freeman znakomici. I to właściwie oni robią cały ten film. Bez nich byłby jeszcze jednym filmikiem na oklepany temat.
Obsada świetna. Sposób przedstawienia tej tematyki ciekawy.
Poprawny film bardziej dla rozrywki z odrobiną refleksji niźli do głębokiej zadumy. Nie ma tu superbłyskotliwych dialogów, ale duet iskrzy i jest chemia.
Osobiście polecam.
Rob Reiner, wybitny reżyser filmów przeznaczonych dla masowego widza („Stań przy mnie”, „Kiedy Harry poznał Sally”, „Misery”, „Ludzie honoru”) nakręcił egzystencjalną komedię z Jackiem Nicholsonem i Morganem Freemanem. Dwaj śmiertelnie chorzy siedemdziesięciolatkowie – jeden zgryźliwy i bogaty, drugi oczytany, lecz stosunkowo ubogi – poznają się w szpitalu, zaprzyjaźniają i postanawiają przed śmiercią wspólnie zrealizować szereg marzeń, na które nigdy wcześniej nie mieli czasu (a w przypadku postaci Freemana także pieniędzy). Tak, to mógł być majstersztyk, symultaniczne opus magnum wszystkich trzech panów. Ja uważam, że nie wyszło, ponieważ film szybko osunął się w uproszczenia i klisze, nie stając na wysokości filozoficznego wyzwania. Etycznej wykładni istoty szczęścia nie zawarto w misternej fabule, ale spłaszczono ją do długich dialogów podających widzowi „prawdy życiowe” jak na tacy. Scenariusz wydaje się faworyzować podejście hedonistyczne. Arystoteles potrząsa z niesmakiem głową.