Obsada:
-
Liam Neeson
Ottway
-
Dermot Mulroney
-
Frank Grillo
John Diaz
-
James Badge Dale
-
Joe Anderson
-
Nonso Anozie
-
Dallas Roberts
-
Larissa Stadnichuk
Flight Attendant #1
-
Ben Bray
Hernandez
-
James Bitonti
Ottway's Father
-
Jonathan Bitonti
Young Ottway
Zwiastun:
Wyróżniona recenzja:
Biegnący z wilkami
Data:
Surowe studium na temat żałoby i woli przeżycia, historia miejsca dającego człowiekowi w kość od każdej strony, tak od strony pogody(wszechobecny śnieg i przejmujące zimno, które przechodzi na nas nawet w ogrzewanej sali) jak flory i fauny. To w końcu najlepszy film Carnahana od czasu „NARC”. Reżyser w końcu przypomniał sobie jak robić realistyczne, pełnokrwiste, dojrzałe kino akcji dla myślącego, dorosłego odbiorcy nie krzywiącego się na widok krwi i garści przekleństw. Historia płynie dość powolnym tempem, ale nudy nie ma, wilki nie dają widzowi o sobie zapomnieć, atakując w najmniej spodziewanych momentach, nie pozwalając za bardzo się rozluźnić. A liczba bohaterów maleje w zastraszającym tempie.
Zamiast filmu katastroficznego otrzymałem horror z wilkami. Mogłoby to być dobre, gdyż uciekająca ekipa nie jest stereotypową zbieraniną znaną z filmów grozy. Jednak twórcy scenariusza sprawili, że w tę historię nie sposób uwierzyć jeżeli widziało się chociaż jeden film przyrodniczy na temat wilków. Długie, nudne i pełne idiotyzmów.
I to jest ten tak szeroko rozreklamowany film? Nuda! Wilki sfilmowane niewiarygodnie, dźwięki tła zagłuszające wszystko inne, nawet zdjęcia średnie, bo kadry wąskie i na ogół mało co widać. Ale nie, zbliżeń też nie ma, a jak są, to próżno szukać mimiki na twarzach aktorów. Zonk, moi drodzy, filmowy bubel z aspiracjami.
To były wilkory, nie wilki... No i tak podniecająco się skończyło, że ma u mnie za to dodatkową gwiazdkę;) A serio, to dzięki tej zbieżności wątku żony z osobistymi doświadczeniami Neesona, film, przynajmniej dla mnie, zyskał na autentyczności. I nie odebrałam tego jako próby sprzedania osobistego dramatu, już bardziej jak hołd. A nawet jeśli nie było wystarczająco dramatycznie na superambitny film, a momentami tylko sentymentalnie i trochę przewidywalnie, to jakoś mi to w ogóle nie przeszkadzało. Niby lekkie, popularne kino, a jednak ten ciężar...