Miłość zwierzęcia do człowieka potrafi być bezinteresowna i czysta. Uczucia człowieka do zwierzęcia mogą natomiast łatwo przekroczyć cienką granicę pomiędzy przywiązaniem a patologią. Seidl patrzy na ludzi, którzy pozostają ze swoimi pupilami w przypominającej toksyczne małżeństwo symbiozie: razem jedzą, śpią, wymieniają czułości. Często całkowicie wyrzekli się normalnych społecznych więzi i relacji. Konsekwentne sytuowanie pupila na pozycji rozumiejącego partnera nakręca spiralę absurdu, który wręcz kapie ze Zwierzęcej miłości. Niepohamowana potrzeba uczłowieczania zwierzęcia owocuje ostatecznie utratą człowieczeństwa. Seidl stawia na statyczne kadry, których prostota czyni obraz jeszcze bardziej wymownym – jego bohaterowie nie różnią się przecież od widza aż tak bardzo… Film najdoskonalej podsumował Werner Herzog, mówiąc: Nigdy nie przyglądałem się piekłu z tak bliska. (www.nowehoryzonty.pl)
Ulrich Seidl portretuje różnych ludzi, których łączy jedno - miłość do zwierząt. Nawet bardziej niż zdjęcia szokuje otwartość bohaterów. Werner Herzog powiedział o tym filmie, że nigdy jeszcze nie zajrzał tak głęboko do piekła. A ja zobaczyłem nie tyle piekło, co strach przed samotnością i rozpaczliwą potrzebę miłości.