Trzy małpy (2008)

Üç maymun

Reżyseria: Nuri Bilge Ceylan

Scenariusz: Nuri Bilge Ceylan, Ebru Ceylan, Ercan Kesal

Bogaty biznesmen wracając z wiecu wyborczego potrącił samochodem przechodnia i uciekł z miejsca zdarzenia. Wie, że jeśli ten incydent wyjdzie na jaw, to przekreśli jego szanse na zwycięstwo, więc prosi swojego szofera (pochodzącego z bardzo biednej rodziny), aby sam przyznał się do winy. Biznesmen zobowiązuje się wynagrodzić mu odsiadkę ogromną sumą pieniędzy. Szofer się zgadza...

Obsada:

Yavuz Bingol Eyüp
Hatice Aslan Hacer
Rifat Sungar Ismail
Ercan Kesal Servet

Cafer Köse Bayram
Gürkan Aydin The Child

Pełna obsada

Wyróżnione recenzje:

Studium rozpadu. Studium władzy.

Ocena recenzenta: 6/10

Wyrosłam z pewnego typu kina. Albo tylko z lepu słów, które wabiły samym już tylko swoim brzmieniem, jakby zapewnienia o wstrzemięźliwym powstrzymywaniu się od wielosłowia, zatrzymywaniu na granicy milczenia, unikaniu nadmiaru niepotrzebnych gestów, miały gwarantować nową wyższą jakość. To, co jeszcze nie tak dawno miało w sobie moc przyciągania, dziś jednoznacznie mnie odstręcza: zbyt skwapliwe deklaracje tego typu czy to ...

Autor: Vilya

Data: 12.05.2009

Nie widzę, nie słyszę, nie mówię

Ocena recenzenta: 8/10

Japońskie przysłowie mówi o trzech mądrych małpach, z których pierwsza nie widzi zła, druga go nie słyszy, a trzecia o nim nie mówi. Do owego przysłowia nawiązuje tytuł najnowszego filmu Nuri Bilge Ceylana, trafnie podsumowując wybory dokonywane przez głównych bohaterów. Czy taka strategia może przynieść upragniony spokój?

Autor: Łukasz Bolikowski

Data: 01.02.2009

opinie
oceny

Bardzo ciekawy wizualnie, jak inne dzieła Ceylana, który oprócz robienia filmów również fotografuje. Aktorzy niewiele mówią i mimiką muszą opowiadać to czego nie pokazuje film -- czyli właściwych zdarzeń. I byłoby to dzieło wybitne, gdyby nie... wybitne dłużyzny jakie serwuje reżyser... dlatego 6/10

Piękne zdjęcia (rzeczywiście kadrowanie bardzo „fotograficzne”), życiowa historia, aktorzy wspinający się na wyżyny grania, bo w filmie mamy minimum słów, maksimum treści. I powtórzę za michukiem: byłoby to dzieło wybitne, gdyby nie... wybitne dłużyzny. Przeciągnięte jest prawie każde ujęcie!