Grace wciąż nie może pogodzić się z zaginięciem córki, które miało miejsce 5 lat wcześniej. Jej mąż Lukas też nie radzi sobie z żalem. On i Grace dawno już przestali się ze sobą komunikować. Podczas gdy Grace stawia czoło całej serii absurdów w bloku, w którym mieszka, Lukas nie potrafi wykonać nawet najprostszych codziennych czynności. Gdy w rodzinie zdarza się prawdziwa tragedia, najgłębsza reakcja zazwyczaj pozostaje niewypowiedziana. W skromnym, poruszającym filmie, belgijska reżyserka pobudza skrywane emocje, poszukując filmowego języka dla tego, co niewypowiedziane. Tworzy świat, w którym mały gest może mieć kolosalne znaczenie. [WFF]
Emmanuelle Devos
Grace
Bardzo dobry portret postępującej depresji i człowieka coraz szybciej upadającego pod wpływem tragedii. Niestety dla mnie akurat w tym konkretnym momencie okazał się za ciężki. Lukas i Grace unikają kontaktu z innymi, życie mija ich bokiem - w związku z tym niewiele się dzieje. Widz musi włożyć trochę wysiłku, by móc docenić realność portretowanego ludzkiego nieszczęścia.