He has a Ph.D. in horribleness!

Hollywood to nie jest dobre miejsce dla twórców. To dobre miejsce dla rzemieślników. I tym razem nie muszę przywoływać tu filmowego Barton Finka, którego ambicje zostały pogrzebane przez zachłannych producentów. Nie muszę, bo rzeczywistość znalazła mi lepszy przykład. Terry Gilliam już dłuższy czas nie jest ambitnym młodzikiem. Ma sześćdziesiąt dziewięć lat i opinię jednego z najbardziej oryginalnych reżyserów swoich czasów. W tym roku stworzył ‘The imaginarium of Doctor Parnassus’. Film prawdopodobnie pojawi się na festiwalu w Cannes, w dodatku jako jeden z faworytów do głównej nagrody. W obsadzie takie gratki marketingowe jak Colin Farrel, Jude Law, Johnny Depp czy Heath Ledger. Mimo to, żadna z hollywoodzkich wytwórni nie chce podjąć się jego dystrybucji. Oficjalny powód: film nie trafia w gusta przeciętnego widza. Cóż. Przynajmniej nie owijali w bawełnę.

Podobnie jak każdego nietuzinkowego twórcy, nazwisko Jossa Whedona wzbudza różne opinie. Można go nie lubić, można nie lubić jego pracy, ale duszy artysty odmawiać mu nie należy. Wybierając kicz, jako główne narzędzie do przekazywania treści stworzył jeden z najpopularniejszych seriali lat 90’ „Buffy – postrach wampirów”. Po kilku mniej lub bardziej udanych projektach (kolejny serial – Firefly, zdjęty po jednym sezonie, kontynuowany w filmie Serenity, kinowym debiucie Whedona) powrócił ostatnimi czasy i był to powrót z wielkim przytupem. W krótkim odstępie czasu dał światu zrealizowany dla stacji Fox ‘Dollhouse’ i 40-minutowy niezależny, internetowy musical, czyli nakręcony za śmieszne pieniądze ‘Dr Horrible’.

Zrobiony za stosunkowo duże – jak na telewizję - pieniądze ‘Dollhouse’ jest kiepski. Uwierzcie na słowo, nie sprawdzajcie na własnej skórze. Poziomem niewiele wykracza ponad amerykańską papkę w stylu „zabili go i uciekł” (albo nowsza wersja tej frazy – „skazany na śmierć”). Dr Horrible to dzieło. Do czego zmierzam? Że na nic się zda nawet najlepszemu twórcy nawet największy budżet, jeśli na plecach czuć będzie nieświeży oddech producenta.

Ale niefortunnie napisany serial o domu lalek zostawmy już w spokoju i zajmijmy się fenomenem Doktora Horrible. Musical prędko został bowiem okrzyknięty najlepszą internetową produkcją w historii, a na itunes wciąż sprzedaje się jak świeże bułeczki (na premierę na polskim rynku raczej bym nie liczył, więc…).
Whedon oparł swój film na klasycznych wzorcach, przenosząc je na współczesne standardy. Efektem tego powstała rewizjonistyczna tragikomedia o narodzinach zła. Fantastycznie napisana i świetnie zagrana przez trójkę aktorów z (wyczerpały mi się pochwalno-peanowe przymiotniki) Neilem Patrickiem Harrisem na czele. W filmie znajdziemy jednak nie tylko kapitalne piosenki wplecione w dobrze opowiedzianą fabułę. Whedon naśmiewa się też z symboli amerykańskiej kultury, tym razem szydząc bezkarnie z komiksowych superbohaterów. A wszystko w klimacie subtelnego kiczu.

W Polsce Dr Horrible nie cieszy się popularnością. Mało kto słyszał o Whedonie, a Buffy nieodzownie kojarzy się polskim widzom z najniższą formą rozrywki. Szkoda...

EDIT:
Wiadomo już, że Dr. Horrible doczeka się kontynuacji. http://blog.spout.com/2008/07/25/comic-con-2008-dr-horrible-part-4-plans-confirmed/