Zdrastwujtie.

Siądźcie, podajcie, tam obok was na stołku są kieliszki, weźcie podajcie, bo jak was znam to ze szklanek nie chcecie. Ja się napije jak Wieniczka, dwa wcześniej już zrobiłem sobie, bo... Pewnie zastanawiacie się czemu was tu wezwałem? No to już. Tylko wypijmy. Na zdravje! Dobra wódeczka. Własna moja robiona. No to o czym ja...

Aleksiej Bałabanow nakręcił "Ładunek 200" w roku 2007, film powstał na faktach, ale sam reżyser dodaje w wywiadzie, że tymi faktami były historie opowiedziane mu przez napotkanych ludzi. Film pokazuje Rosję w roku 1984, taką, która wciąż jest komunistyczna, cośtam niby drga, ale ostatecznie nic się nie zmienia. Poza tym, że niektórzy żywi stają się martwi. Bez przemienienia jak Jesienin. Jeżeli ktoś jest idiotą jak Dostojewski na początku, to taki zostanie do końca, cwaniak zostaje cwaniakiem, skurwiel skurwielem, a ten, który mówi, że się zmienił, sam w to do końca chyba nie wierzy. Zresztą zastój i powtarzalność podkreśla reżyser przez powtarzającą się trzy razy scenę wjazdu do Leninska, pierwszy raz wjeżdżamy z najgorszą postacią, drugi raz z najbardziej rozdartą, by na końcu towarzyszyć tej, która wzbudza najcieplejsze emocje.

Boga znajdziesz tylko utartym zwrocie "Chwała Bogu" i słowach coraz bardziej pijanego człowieka.

Prawdziwe zasady tylko w opuszczonym domku w lesie, w czynach Antoniny, choć są to zasady zgorzkniałe, okaleczone w zderzeniu z rzeczywistością. Ich pusty odpowiednik masz w słowach pijanego Aleksieja, która marzy o Złotych Miastach i która wierzy, że da się je wybudować. Tylko, że obok nich będzie stał człowiek bez zasad i Wietnamczyk, a kawałek dalej będzie rozlewnia spirytusu.

Bałabanow nie ma litości. Opowiada powoli historię, ze świetnymi przejściami od sceny do sceny, w której nie każdą zbrodnię spotka kara, a kara pojawi się bez zbrodni. W filmie pojawiają się dwie postacie, których zachowanie wywołuje cieplejsze emocje.

Reżyser nie epatuje przemocą z każdego kadru, wystarczy mu kilka króciutkich scen. Tylko, że w tym akurat jest mistrzem, bo robi to tak, że pamiętałem te kilka scen dokładnie trzy lata po obejrzeniu filmu.

Przecież ja tego filmu momentami kurwa nienawidzę - irytujący, drażniący.

Jak blizna.

To co po jeszcze jednym? Na drugą nogę, coby nie kuleć, zapijmy ten problem.

Okoliczności przyrody są bardzo sprzyjające. Posępne fabryki, kominy wyrzygujące szary dym, zgniłe mosty, przybrudzone rusztowania, zardzewiałe pociągi, które nigdy się nie kończą (jeden pociąg przejeżdża za oknem przez cały film), deszczowe chmury, księżyc w pełni, samotny dom w lesie, farba odchodząca od ścian, ludzie brzydcy, ciała, makijaże rozmazane, butelek sterty pustych, klatki schodowe jak z XIX wieku. To zieje z całego filmu, ale uderza pięścią zwłaszcza w jednej ironicznej (cynicznej?) scenie, gdy jeden z bohaterów przejeżdża przez miasto motocyklem, a muzyka i kadrowanie są dokładnie takie jakie byłyby w spocie reklamowym tego miasta. Jakby było się czym chwalić.

Może tytuł zinterpretować spróbuję, co? "Ładunek 200" (po rosyjsku mamy w tym miejscu dużo mocniej po polsku brzmiący "Gruz 200") to kodowe określenie ciał martwych rosyjskich żołnierzy, powracających z Afganistanu. A więc gruz jest czymś czego nie chcesz pamiętać, czymś wstydliwym co przypomina Ci coś, czego nie chcesz, chciałbyś się pozbyć. Dla Rosji, jako kraju, będzie to właściwie wszystko co pojawia się w tym filmie. Dla Artioma będzie to sam. Dla Aleksieja będzie nim Artiom, który wpada w środku nocy do jego domu i tłucze mu do głowy dyrdymały o nieistnieniu Boga. Dla jednej z kobiecych bohaterek będą to listy od narzeczonego. Dla wszystkich, na czele ze mną, tym gruzem w filmie jest Żurow.

Żurow to bohater głównego i najważniejszego, bo najmocniejszego, wątku, w którym porywa córkę sekretarza partii i dręczy ją.

Żurow, grany przez Aleksieja Połujana, z tym spojrzeniem, skórą ponaciąganą na kościach twarzy, głosem irytującym, brakiem emocji, uśmiechem złowieszczym, jest największym skurwysynem jakiego widziałem kiedykolwiek na ekranie i wzdraga mnie na sam jego widok.

To, że jesteś córką sekretarza, a twój narzeczony jest komandosem w Afganistanie naprawdę nie zwalnia cię z odpowiedzialności za własne myślenie i to co się wokół ciebie dzieje.

Jeszcze jeden? Po serbsku, na drogę.

Tą recenzję mógłbym napisać rok czy pół temu i wyglądałaby niemalże tak samo. Po obejrzeniu tego filmu jeszcze raz dotarło do mnie coś.

Ja tego filmu nienawidzę.

Tylko, że tak ma być.

PS. Chciałem podziękować Marjuszowi i Markowi za sprawdzenie tekstu. I zachęcić do odwiedzenia strony www.kaseta.org. I tacie za odziedziczone po nim wyczucie czasu. A teraz pozwolicie państwo, że ja już pójdę.