Cannes 2023: La Passion de Dodin Bouffant

„La Passion de Dodin Bouffant” to najpiękniejszy wizualny food porn dostępny na rynku w tym roku. Zarazem moja największa pozytywna niespodzianka tegorocznego konkursu głównego w Cannes. 

Pierwszych 10 minut seansu wystarcza, żeby stało się jasne, co będzie istotą tego filmu. Jest to list miłosny do wykwintnego jedzenia. Celebracja degustacji znakomitych potraw jako wyrafinowanego pomysłu na życie, ale też zachwyt nad samym procesem przyrządzania i odkrywania nowych smaków oraz potraw. Jedzenie jest tu punktem wyjścia, celem, spoiwem. Jest to środek wyrazu uczuć, manifestacja pożądania i troski, afrodyzjak i pocieszyciel, żródło radości i spełnienia.

Odpowiada za to wietnamski reżyser, Ang Hung Tran, ale jest to film na wskroś francuski. Melodramat pełną piersią, w którym o uczuciach mówi się z równą pasją, co przyrządza skomplikowane potrawy, a cytaty z filozofów i poetów towarzyszą dyskusjom o nauce stojącej za kulinarnymi odkryciami.

Zaskakujące jak bardzo kojące potrafi być obserwowanie ludzi przygotowujących w skupieniu apetycznie wyglądające posiłki, a nawet jeszcze bardziej relaksujące jest późniejsze patrzenie na smakoszy wspólnie celebrujących każdy jeden kęs. W głównych rolach pięknie się uzupełniają Benoit Magimel i Juliette Binoche, z wdziękiem odgrywający uczucie zrodzone z 20-letniej relacji smakosza z kucharką, ale też wynikającą z tego lekkość ich rozmów oraz codziennych interakcji. Oboje starannie odrobili swoje kucharskie lekcje przed pojawieniem się na planie, czego świadectwem jest naturalność z jaką operują w kuchni i długie ujęcia kamery obserwującej ich przy gotowaniu.      

Jest to więc film o niezliczonych kulinarnych ekstazach, ale nie zabrakło przestrzeni dla ludzi, bo „La Passion de Dodin Bouffant” jest historią o pasji i uczuciu, o trosce i szacunku, o żałobie, oraz o tym, że ludzie, którzy odeszli, czasem zostawiają po sobie pustkę zbyt ogromną, by zdołano ją czymś (lub kimś) zastąpić. Warto jednak próbować.