Esperame en El Cielo
Produkcja w stylu "American Pie" o niepełnosprawnych? Pomysł karkołomny, by nie powiedzieć szalony. Całe szczęście upadki z wysokiego konia potrafią być widowiskowe i takim przypadkiem jest "Hasta la vista". Film nie do końca udany, jednak na tyle zabawny, że można to wybaczyć.
Lars ma sparaliżowane nogi, Jozef jest niemal całkowicie ślepy, natomiast Philip ma władną twarz, oraz w niewielkim stopniu dłoń (na tyle by móc poruszać się na elektrzycznym wózku). Ta trójka przyjaciół postanawia po raz pierwszy zrobić coś samemu, wyjechać na wycieczkę. Oficjalnie szlakiem winnic, nieoficjalnie by odwiedzić El Cielo, czyli, jak mówią, burdel dla takich jak oni. W odróżnieniu od bohaterów "American Pie" nie jest to kwestia utraty dziewictwa przed ukończeniem szkoły, ale przed śmiercią. Są niesprawni, a ich życie do długich zapewne należeć nie będzie.
Śmianie się z niepełnosprawnych może wydawać się okrutne, jednak humor obecny w "Hasta la vista!" w dużej mierze wynika z osobowości bohaterów, oraz postawieniu postaci w niecodziennych sytuacjach. Ich ułomność też jest obiektem żartów, ale nie szyderstwa. Wykorzystanie konwencji komedii inicjacyjnej sprawiło, iż nie jest to produkcja najwyższych lotów, jednak zestawienie bezmyślnej lekkości z trudnym tematem dał znośny efekt. Jasne, że czasami bywa zbytnio infantylny, ale obecna w tym dziele gorycz sprawia, że nie czuć do niego odrazy.
Formalnie film Enthovena nie należy do wybitnych. To niezłe rzemiosło, co jak na niekomercyjną komedię (nie jestem w stanie sobie wyobrazić sobie szerokiej rzeszy widzów szturmujących kasy z okazji tej produkcji) jest zrozumiałe. Podobnie sprawa ma się z aktorstwem, ustrzeżono się oczywistych błędów, ale wielkich kreacji też nie sposób uświadczyć.
"Hasta la vista!" jest filmem rozczarowującym, można się było po nim spodziewać wniesienia nowej jakości do komedii o pierwszym razie. Tak się nie stało. Mimo wszystko powstał sympatyczny obraz przy którym można się niezobowiązująco pośmiać.