Wierząca?

Celine jest kandydatką na zakonnicę, wydaloną z klasztoru za zbytnie umartwianie się. Po powrocie do świeckiego świata spotyka muzułmanów i stara się poznać islam. Fabuła jest szczątkowa, niewiele się dzieje i nie za bardzo jest o czym pisać. Uważam, że Bruno Dumont potraktował wykreowaną postać i wydarzenia pretekstowo. Prawdopodobieństwo nie miało dla niego znaczenia, Celine jest nośnikiem pewnych cech, a fabuła jest tylko po to by je skonfrontować z innymi. Nie wmówicie mi, że jakikolwiek minister pozwoliłby na to by jego córka mogłaby zniszczyć mu karierę przystając do terrorystów. Facet z takim podejściem kariery w polityce by nie zrobił. Patrzenie tylko przez pryzmat wydarzeń, możliwości ich zaistnienia, zubaża film i sprowadza go do sztucznej, wydumanej opowiastki, do tego niemożebnie rozwleczonej.

Podczas oglądania filmu miałem wrażenie, że byłby idealny do DKFu, mnogość możliwych interpretacji jest ogromna, każdy może odnaleźć w nim coś innego. Dla mnie jest to historia o ścieraniu się cywilizacji. Hadewijch reprezentuje cywilizację zachodnioeuropejską, żyjącą w luksusie, ale pozbawioną witalności, szansą na ożycie jest kontakt z muzułmanami (imigranci napędzający gospodarkę?). Widać to nawet w wyglądzie, islamiści są pełni życia, natomiast Celine, blada i apatyczna, smętnie włóczy się po ekranie.

Nie bez znaczenia wydaje się, że klasztor w którym przebywa główna bohaterka jest remontowany. Kolejne odniesienie do kryzysu cywilizacji, momentu przejściowego? Dumont doprowadził do sytuacji ekstremalnej, zbytnio nasycił swój film symboliką, wszystko znaczy coś więcej, ale nie zawsze wiadomo co. Istnieje jeszcze ewentualność, że ja jestem zbyt głupi, co nie jest tak mało prawdopodobne.

Ten film był reklamowany jako dzieło o wierze, poniekąd miało to być zmierzenie się z dogmatami chrześcijaństwa. Tego w "Hadewijch" nie znalazłem, a przynajmniej nie w sposób satysfakcjonujący. Celine jest dla mnie osobą areligijną. Gorąco wierzącą, ale w żaden sposób nie mieszczącą się w ramach religii. Nie przedstawiono tutaj ścierania się poglądów, bohaterka przyjęła racje muzułmanów jakby zmieniała bluzkę, co jest tym dziwniejsze, że studiuje teologię. Uważam, że warstwa religijna, mimo wszystko, jest zbyt mało zaakcentowana, ale to chyba kwestia moich oczekiwań.

Jaki jest więc film Bruno Dumonta? Na pewno na tyle niejednoznaczny, że warto z nim się zapoznać, ale to nie arcydzieło. Reżyser nie pokazuje tego co najciekawsze, zostawiając widza zdziwionego, ale nie w pozytywnym sensie, zakończeniem (może końcowe sceny wcale nie są chronologicznie ostatnie, a jest to retrospekcja?). Nie oglądać w pojedynkę, dyskusje "na świeżo" były interesujące :)