Na co nie warto iść do kina, czyli krótka recenzja "Baby są jakieś inne"

Jaki jest idealny film, dla jego twórców? Taki, który niewielkimi nakładami kosztów, przyniesie duże zyski. Zdaje się, że z takim właśnie filmem mamy do czynienia w przypadku komediodramatu "Baby są jakieś inne", w reżyserii Marka Koterskiego --> http://filmaster.pl/film/baby-sa-jakies-inne/

Reżyser przyzwyczaił Nas, do obrazów, które w komiczny, trochę przerysowany i przesadzony sposób, wyśmiewają otaczającą nas rzeczywistość i ludzkie (tudzież: typowo polskie) przywary. W poprzednich filmach Koterskiego mieliśmy okazję przejrzeć się w krzywym zwierciadle, momentami - nieźle się przy tym bawiąc.
Z pozoru, nowy film reżysera bazuje na podobnym schemacie. Tym razem Koterski "trąca" delikatny temat 'wojny damsko-męskiej' - a bardziej męskiego, stereotypowego wglądu w kobiecą psychikę i sposób postępowania.

Film ten, w 99% składa się ze scen, w których para bohaterów (w których role wcielili się Robert Więckiewicz i Adam Woronowicz), podróżując w nieznanym celu samochodem, rozmawia (a bardziej: agresywnie narzeka) o kobietach. Podczas swoich wywodów i opowieść "z życia wziętych", faceci ci, starają się przeanalizować schematy zachowań kobiet i wniknąć w meandry kobiecej psychiki oraz pojmowania świata.
Napisałem "rozmawia", choć często wypowiedzi bohaterów, to właściwie monologi pełne zacietrzewienia i jadu; i choć są często zabawne i momentami trafne, to jednak szybko męczą i rozstrajają psychicznie.
By urozmaicić nieco tą monotonię jazdo-gadaniny, reżyser sięgnął po kilka krótkich przerywników w postaci, ni to wyobrażeń bohaterów, ni to artystycznych odskoczni, z udziałem kobiet. Również dla higieny psychicznej widza, ujęcia samochodu i bohaterów ukazywane są z różnej perspektywy.

Zabiegi "odnudzające" niewiele jednak pomagają. Film mocno nuży już po 20-30 minutach oglądania. Zabawna formuła, facetów narzekających na kobiety, wyczerpuje się niezwykle szybko. Dobry nastrój szybko zastępuje podirytowanie, które szybko zamienia się w rozdrażnienie. No bo ileż można słuchać w kółko, jakie te kobiety są złe i jakież to życie bez nich, byłoby mniej skomplikowane? Odniosłem nawet wrażenie, że są to prywatne wynurzenia reżysera/scenarzysty, spowodowane trudnym dzieciństwem, tudzież nieudanym małżeństwem.
Niewiele pomaga również dobra gra aktorów (która, nota bene, jest na prawdę niezła) - bo choć wycisnęli oni maksimum swoich umiejętności, by ożywić monotonne sceny, to cudów, niestety, nie zdziałali.

Na siłę, można jednak wyciągnąć jakąś puentę z tego filmu. Zdaje się, że reżyser miał w zamyśle pokazać, że faceci, tak na prawdę niewiele się od kobiet różnią - są tak samo irytujący, dla kobiet, jak kobiety dla mężczyzn. Zachowują się podobnie, mają te same wady, lecz u siebie zdają się ich nie zauważać. Można też wyciągnąć pewne wnioski odnośnie ludzkiej wrażliwości i pamiętliwości - uświadomić sobie, jak pewne, pozornie - drobiazgi, mają wpływ na życie innych ludzi.

Reasumując: nuda, nuda, nuda i jeszcze raz nuda - kilka dobrych dialogów, niezła gra aktorska, a poza tym, niewiele z tego wynika. Siedząc w kinie zastanawiałem się czy nie opuścić sali (gdybym był sam, zapewne bym tak zrobił) - modliłem się o puentę i napisy końcowe. Sala kinowa, na początku pełna, w trakcie seansu wyraźnie pustoszała - to wiele mówi.
Film dobry do obejrzenia w domu, w jesienny wieczór, jednak wybranie się na niego do kina, to (moim zdaniem) strata czasu i pieniędzy.