Cannes 2017: The Killing of a Sacred Deer
Nowy film Yorgosa Lanthimosa („Kieł”, „Lobster”) zaczyna się podejrzanie normalnie. Reżyser nie zarzuca zupełnie stylu znanego z poprzednich filmów, ale gdyby nie monotonny, nieco mechaniczny styl wypowiadania dialogów przez postacie i ich nienaturalne zachowania w interakcjach z innymi ludźmi, byłaby to zaskakująco normalna historia o zamożnej rodzinie. Nad bohaterami jednak cały czas wisi jakaś niedookreślona groza, co podkreśla dramatyczna muzyka rodem z horroru, która stale nawiedza z głośników. Nie jest to próba zmylenia widza, od pewnego momentu bohaterom rzeczywiście zacznie zagrażać nadnaturalna siła, która zmusi ich do podjęcia ekstremalnie trudnej decyzji rodem z antycznego dramatu.
Nie będę owijać w bawełnę - to mój ulubiony film Lanthimosa. Miłośnicy poprzednich muszą jednak wiedzieć, że w porównaniu do nich jest to kino ugładzone, przystępniejsze w odbiorze, wciąż zbyt „dziwne” dla widza masowego oraz entuzjasty horrorów (a niewątpliwie w kierunku tego właśnie gatunku historia skręca po pierwszych 30 minutach), ale z całą pewnością już nie tak szokujące, dziwaczne i absurdalne. Co nie znaczy, że Grek całkowicie zrezygnował ze wszystkich wymienionych. Szczególnie absurdu nie brakuje w filmie, czego kulminacją będzie pewne rozwiązanie fabularne w finale historii, które będzie mi zawsze stawać przed oczami, gdy usłyszę o filmie.
„The Killing…” wygląda fenomenalnie. Styl zdjęć Thimiosa Bakatakisa umiejscowiłbym gdzieś pomiędzy filmami Stanleya Kubricka, a tym co Emmanuel Lubezki robił w ostatnich filmach Terrence’a Malicka. Kamera często obserwuje bohaterów z dystansu, czasem z żabiej perspektywy, czasem wisi gdzieś w powietrzu ponad ich głowami albo ustawiona jest gdzieś z boku, jakby operator udawał, że w sumie nie jest tym wszystkim zainteresowany i znalazł się tutaj zupełnym przypadkiem. W jednym ujęciu, moim ulubionym, pewną dramatyczną sytuację na ruchomych szpitalnych schodach przedstawia natomiast z lotu ptaka. Cudowne. Początkowo, zanim sytuacja zaczyna robić się poważna, a nastoletni bohaterowie spacerują sobie (jeszcze) beztrosko na powietrzu, Bakatakis pozwala obrazowi odetchnąć pełną piersią, stawia na szerokie ujęcia, żywe kolory, ogrzewa ekran promieniami słońca i kojącą zielenią. Później robi się mroczniej, ale równie ciekawie (i ładnie) od strony wizualnej.
I na tym w zasadzie powinienem zakończyć, bo nie chciałbym zdradzić zbyt wiele, a film oferuje kilka fajnych niespodzianek i zabawnych momentów (scena z „metaforą”!), które warto zobaczyć samemu. Nie jest to tytuł, które przypasuje każdemu, bo jednak u podstaw jest to wciąż kino artystyczne, nieco przystępniejsze od „Kła”, mniej absurdalne od „Lobstera”, ale równie pomysłowe i szalone jak pozostałe filmy Lanthimosa.
Więcej recenzji oraz innych materiałów o kinie:
https://www.facebook.com/blog.kinofilia/