Siergiej Łoźnica to taki twórca, który wpędziłby w depresję nawet Wojciecha Smarzowskiego. Sposób w jaki portretuje codzienne życie naszych wschodnich sąsiadów jest dobijająco ponury. I przygnębiająco podobny do życia w Polsce, z tym że wszystko jest „bardziej”, bo im dalej na wschód, tym bardziej intensywne są pewne emocje i zachowania. Szczególnie te negatywne. Jeżeli podróż pociągiem, albo spotkanie towarzyskie, przerwa w pracy, oczekiwanie na coś, to tylko w oparach wódki. W interakcje społeczne nieustannie wdzierają się negatywne emocje – agresja, irytacja, skłonność do kłótni, niechęć do obcych, brak życzliwości. Urzędniczki, wszystkie te „panie w okienkach”, stemplujące, akceptujące, przekazujące i wydzielające, są nieprzyjazne petentowi, niepomocne, bardziej skore do rzucania kłód pod nogi jak usuwania ich z drogi. Zawsze trzeba liczyć się też z tym, że druga osoba może oszukać, wykorzystać, skrzywdzić lub rozczarować. A władze… lepiej nawet nie zaczynać litanię o władzy.
Kobieta otrzymuje pewnego dnia przesyłkę. Jest to paczka, którą wysłała do męża odsiadującego wyrok. Bohaterka nie jest w stanie uzyskać informacji o tym, dlaczego zarząd więzienia odrzucił przesyłkę, rusza więc w podróż przez kraj, żeby doręczyć ją osobiście i przy okazji zobaczyć małżonka. Na miejscu okazuje się, że nie może tego zrobić, nie otrzymuje żadnego wytłumaczenia, a próba uzyskania jakichkolwiek informacji od urzędniczki kończy się zirytowaniem kobiety oraz pozostałych ludzi stojących w kolejce do jej okienka. Bohaterka wraca więc do więzienia kolejnego dnia, ale efekt jest podobny. Zaraz znajdują się różne osoby oferujące pomoc, ale żadna z nich nie sprawia wrażenia kogoś godnego zaufania. Wbrew zdrowemu rozsądkowi, kobieta daje się im prowadzić w różnych kierunkach, biernie wykonując ich polecenia, co wynika z jej charakteru – pasywnej postawy na rzeczywistość.
Jest to bardzo dobra rola, obok Diane Kruger najlepszy kobiecy występ w tegorocznym canneńskim konkursie. W udręczonej twarzy aktorki (Vasilina Makovtseva) odmalowują się wszystkie uczucia jakie towarzyszą odbiorcy podczas seansu. W coraz bardziej zmęczonych oczach, widzimy wyczerpanie, rozpacz, ale też pogłębiające się uczucie zrezygnowania. W nerwowo napiętych mięśniach dostrzegamy sygnały narastającej frustracji, która może zaowocować nagłym, ale bardzo intensywnym wybuchem, możliwy jednak jest też odwrotny scenariusz – wewnętrzna implozja, ostateczne wdeptanie bohaterki w ziemię i rozerwanie na strzępy resztek jej woli do walki z systemem i rzeczywistością.
Film Łoźnicy jest powolny, niełatwy, nieprzyjemny w kontakcie, bardzo ponury, obdzierający ze złudzeń, a przez to cholernie fascynujący. Oniryczny finał wydaje się wprawdzie zbytnio oderwany klimatem od reszty historii, a do tego zbyt długi, ale oferuje on bohaterce substytut konkluzji w nieprzyjaznym świecie, który zbyt często odbiera nadzieję na uzyskanie takowej.
Więcej recenzji oraz innych materiałów o kinie:
https://www.facebook.com/blog.kinofilia/