WFF 6: Dead and delicious

Co robią wampiry gdy nie piją krwi dziewic, o które coraz trudniej, zamieniają się w nietoperze czy śpią w trumnach? Jeżeli interesuje was odpowiedź na to pytanie musicie obejrzeć Co robimy w ukryciu, film Jemaine Clementa i Taiki Waititi, którzy wraz z kamerzystami wybrali się do domu czterech wampirów mieszkających w Wellington.

W dużej willi mieszka Vladislav (862 lata), swego czasu amator nabijania na pal, orgii i dziewic (kolejność przypadkowa). Od czasu starcia ze swoim arcywrogiem Bestią nieco podupadł na duchu. Został ukąszony w wieku szesnastu lat i na tyle wygląda, w co trudno uwierzyć, gdyż w średniowieczu dojrzewało się wcześniej. Viago (379 lat), to siedemnastowieczny dandys mający słabość do żabotów, nieznośnie pedantyczny, rozkładający gazety i ręczniki przed konsumpcją ofiary. Najmłodszy jest zamieszkujący schowek na miotły Deacon (jedynie 183 lata), typ bad boya unikającego obowiązków domowych, w szczególności zmywania. Pozostaje jeszcze najstarszy, swego rodzaju senior rodu, Petyr, kilka tysięcy lat na karku, oraz tak wampirzy image jak to tylko możliwe. Nie jest bardzo kontaktowy, zwykle śpi w swoim staroświeckim kamiennym sarkofagu. Wychodzi od czasu do czasu by coś zjeść i z rzadka stworzyć nowego wampira.

To nawyk Pytera do tworzenia sobie nowych kolegów powoduje, że Nick zamiast stać się kolacją, na co liczyła reszta chłopaków, stał się jednym z nich. Świeża krew wprowadza sporo zamieszania, w końcu kilku mężczyzn jednym domu to gotowy konflikt. Z drugiej strony Nick pomaga starszym wampirom zrozumieć otaczającą ich rzeczywistość, zaznajomić ich z nowoczesną technologią, oraz, co najważniejsze, ma ludzkiego kumpla o bardzo różowych policzkach (w domyśle, bardzo krwistego).

Jemaine Clement i Taika Waititi grzmią ze wszystkich możliwych komediowych dział. Bawią się typowym, romantycznym wizerunkiem wampira, bladego mężczyzny-potwora z długimi kłami. Jednocześnie to kilku facetów, którzy mieszkają razem, więc muszą ustalić podział obowiązków. W Co robimy w ukryciu występuje każdy rodzaj komizmu: sytuacyjny, charakterologiczny, językowy. Film śmieszy od początku do końca dzięki świetnie rozgrywanemu napięciu pomiędzy niezwykłym a zwyczajnym. To prawdziwa popkulturowa kopalnia odkrywkowa, za każdym razem gdy myślimy, że nic więcej się nie da dodać, twórcy dorzucają kolejny motyw, który bawi równie dobrze jak poprzednie.

Co robimy w ukryciu jest obrazem przezabawnym, świetnie napisanym, dobrze zagranym, szalenie dynamicznym. Widać, że ta brawurowa żonglerka gatunkami sprawiła mnóstwo radości twórcom, co na szczęście udzieliło się widowni. Wydaje mi się, że miałem do czynienia z jednym z najlepszych filmów rozrywkowych roku. Pozostaje mieć nadzieję, że zostanie on dostrzeżony przez któregoś z dystrybutorów.