Bycie najlepszym kosztuje

Na początku spróbujmy określić gatunek filmu. Jest to oczywiście dramat sportowy, ale to przede wszystkim pierwszy człon tego określenia dobrze opisuje omawianą historię. Sport jest w filmie obecny (bo w końcu oglądamy tenisistów), ale moim zdaniem ta opowieść jest bardzo uniwersalna; większość osób osiągających sukces zawodowy czy sportowy (duży lub mały) musi pokonywać życiowe trudności, a także ponosi konsekwencje tej walki. Chwile zwątpienia, presja otoczenia, wypalenie - kto z nas choć trochę tego nie zna?

W filmie "Borg/McEnroe" poznajemy lepiej dwóch tytułowych bohaterów, a więc Bjorna Borga (w tej roli Sverrir Gudnason ze Szwecji) oraz Johna McEnroe (w którego wcielił się znany Shia LaBeouf), którzy będąc na różnych etapach kariery sportowej muszą ciągle walczyć o to samo, o zwycięstwo. Poznajemy ich od dwóch stron: z ich własnej perspektywy oraz jak jak są postrzegani przez otoczenie. To właśnie rozrzut między tymi dwoma obrazami jest główną wartością filmu. Borg nazywany jest 'zimną skałą", a McEnroe ma opinię "młokosa z niewyparzonym językiem" - czy te określenia wynikają z pozorów, czy może jednak oddają trochę prawdy? Właśnie o tym jest ten film. Więcej fabuły nie zdradzę by nie psuć Wam seansu.

Czy aktorzy sobie poradzili? I to jeszcze jak. Sverrir Gudnason od samego początku elektryzuje; znakomicie wcielił się w człowieka rozdartego, kipiącego wewnątrz emocjami, których stara się innym nie okazywać. Jego wzrok zapamiętacie na długo. Jeżeli obawialiście się, że Shia LaBeouf nie wpasuje się w ten film to muszę was uspokoić: dotrzymał kroku swojemu partnerowi na planie. Odgrywane emocje (w jego przypadku aż nadto eksponowane) wypadły bardzo wiarygodnie. Warto dodać, że wspólne sceny obu aktorów są jednym z głównych pozytywów filmu. Nie tylko po ich słowach, ale przede wszystkim spojrzeniach widać, że grani przez nich bohaterowie akurat siebie nawzajem doskonale rozumieją. Z drugiego planu wybija się Stellan Skarsgård, ale jego dobra gra chyba nikogo nie dziwi.

Od strony technicznej trzeba docenić na pewno dwie rzeczy: montaż i muzykę. Według mnie montażysta stworzył z nakręconego materiału małe dzieło sztuki. Łączenie fabuły z retrospekcjami oraz zmaganiami tenisowymi jest tak płynne, że film wciąga na całego i jest pozbawiony nudnych momentów. A gdyby rywalizację na meczach tenisowych pokazywano jak w "Borg/McEnroe" to ten sport na pewno by miał znacznie więcej fanów. Muzyka dobrze dopasowała się do emocji towarzyszących bohaterom (a także nam podczas seansu): jest cicha gdy trzeba, by w odpowiednich momentach potężnie wybrzmieć w celu podkreślenia dramatyzmu konkretnych scen. Warto wspomnieć, że omawiany film jest debiutem fabularnym duńskiego reżysera Janusa Metza, który zasłynął wcześniej dokumentem "Armadillo - wojna jest w nas ".

Czy mam do filmu jakieś zarzuty? Jeden. Niektóre sceny mające nam przybliżyć bohaterów wydają się za bardzo przerysowane; choć nie wykluczam, że faktycznie się wydarzyły. Jednak sam scenariusz jako całość oceniam wysoko - nie jest sztampowy (a jest to częste w filmach sportowych), przemiany bohaterów są uzasadnione.

Podsumowując: film "Borg/McEnroe" bardzo mnie zaskoczył. Twórcom poprzez bardzo dobrą grę aktorską oraz znakomity montaż udało się stworzyć film naprawdę wartościowy. Nie lubicie tenisa? To nie szkodzi, a nawet trochę pomaga. Nie znając tej historii będziecie wciągnięci w film aż do ostatniej uderzonej piłki.