Ostatni Ram Jam

Po obejrzeniu Wrestlera mam wrażenie, że Darren Aronofsky byłby w stanie nakręcić oskarowy film o codziennych zmaganiach z rzeczywistością pracownika sklepu mięsnego. Scenariusz nowego obrazu reżysera "Requiem for a Dream" i "Źródła" jest prosty, pozbawiony zaskoczeń, można powiedzieć: sztampowy. Jednak scenariusz w filmach Aronofskiego to zawsze tylko dodatek. Konieczny, ale niezbyt fascynujący element układanki jaką jest sztuka kinowa. To co się liczy, to wniknięcie głęboko do ludzkich emocji. I po raz kolejny udaje się to doskonale.

Randy 'The Ram', starzejący się wrestler, była gwiazda amerykańskiego wynalazku nazywanego tam "zapasami", a sprowadzającego się do przekonującego udawania walki -- wręcz lub z użyciem ostrych narzędzi -- nie może pogodzić się z utratą popularności i mimo poważnych problemów ze zdrowiem, postanawia odbyć "ostatnią walkę", która -- jak sądzi -- przywróci go z powrotem na szczyt. To jednak tylko marzenie, bo lata sławy dawno minęły, a Randy trwa, pracując fizycznie, imając się różnych mało ambitnych zawodów, przez chwilę sprzedając nawet w supermarkecie, a weekendami trenując wrestling w amatorskim lokalnym klubie ze zwykle o pokolenie młodszymi od niego naśladowcami. Wieczory natomiast zwykle spędza w klubie nocnym, gdzie nawiązuje związek-niezwiązek z miejscową striptizerką. I to właśnie ten związek, wespół z próbą odzyskania zaufania córki, którą porzucił lata temu i która nie chce go obecnie znać, stanowi, oprócz niemożności oderwania się od wrestlingu, główny wątek filmu.

Ale jak pisałem, fabuła nie jest tutaj kluczowa. Czytałem gdzieś (być może w miesięczniku "Kino"), że film ten jest "próbą zwrócenia uwagi na to jak Ameryka traktuje swoje byłe gwiazdy". Nie wiem po co ktoś miałby zwracać na to uwagę, co to właściwie kogo obchodzi i po co robić o tym film? Na szczęście Aronofsky ucieka od tego rodzaju głębokich przemyśleń, a skupia się na głównym bohaterze, jego bezradności, jego walce, jego nieustannym próbom wyrwania się ze świata, który był kiedyś jego życiem, ale który dawno przeminął. I to skupienie na Randym jest siłą tego filmu -- naturalistyczne wręcz pokazanie jego zmagań (przygotowanie do walki, czyszczenie ciała z krwi i usuwanie z niego "artefaktów" tuż po niej), jego codzienności (scena gry w Nintento z dzieckiem sąsiadów -- oczywiście w wrestling, przypadkowy seks z fanką pamiętającą jego ringowe sukcesy), która nie pozwala mu zapomnieć o tym kim jest, a właściwie kim był.

Osobny akapit wypada tu poświęcić odtwórcy głównej roli, znakomitemu Mickiemu Rourke. Jego gra jest tak naturalna, tak realistyczna, że wydaje się, że 'The Ram' to właśnie on sam. Bo trudno inaczej wytłumaczyć fakt, że banalna scena przeprosin córki, gdzie padają same typowe w takich chwilach słowa, to jedna z najbardziej autentycznych i wzruszających chwil w filmie.

Dzięki popisowi Rourke i świetnemu budowaniu klimatu przez muzykę, montaż i "to coś" dodane przez Aronofskiego, "Wrestlera" ogląda się z zapartym tchem, do końca, do tytułowego ostatniego "Ram Jama" czyli skoku z rogu ringu na "dogorywającego" przeciwnika.