4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni

"4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni" zrealizowany prostymi środkami, bez spektakularnych wybuchów i szumu opowiada o ludzkich tragediach. Obraz dotyka delikatnego, aczkolwiek bardzo kontrowersyjnego problemu nielegalnej aborcji. Jest rok 1987, czasy komunistyczne. Dwie studentki stają przed chyba najważniejszą decyzją, którą będą musiały podjąć w swoim życiu. Jedna z nich imieniem Gabita zachodzi w ciążę i postanawia zejść w “piekielne” podziemie aborcyjne. Druga – Otilia wiernie ją wspiera. W miarę upływu czasu i nawarstwiania się kłopotów, dostrzegamy jak problem Gabity staje się tym samym dylematem Otilii. Młode kobiety zmagają się nie tylko z własnymi emocjami, moralnymi rozterkami, ale także z brutalną rzeczywistością. Początkowo ciekawe świata, żyły z dnia na dzień, do chwili kiedy jedna z nich dowiaduje się, że spodziewa się dziecka. Dziewczyna nie chce zostać samotną matką, natomiast wydalenie z uczelni zdaje się dla niej być najgorszym nieszczęściem.

Cristian Mungiu ukazując ówczesne rumuńskie realia potęguje u widza poczucie przygnębienia i wyobcowania. Poprzez warstwę wizualną kreuje mroczne wizje życia, od którego główne bohaterki nie są w stanie uciec. Momentami mamy wrażenie, dzięki zastosowaniu między innymi ujęć z ręki, iż mamy do czynienia bardziej z dokumentem niż z fabularną fikcją. Niedoświetlone sceny, dźwięk nie zawsze czysty w odbiorze. Te zabiegi odciągają nas od poczucia, iż historia została od początku do końca zainscenizowana.

Chłód odzwierciedla nie tylko aura panująca za oknem, brudny śnieg zalegający na ulicach oraz brudne niebo spowite dymem. Chłód wieje również od ludzi. Ich relacje są oschłe, beznamiętne.
Komunistyczna Rumunia to świat Otili i Gabity. Sprawiają wrażenie, iż pozbawione zostały tej młodzieńczej nadziei na lepsze jutro. Panujące realia pozbawiły Gabitę i Otilię optymizmu. Widz jest świadkiem ogromnych zmagań dziewczyn. Pierwsza jest mocno zdeterminowana, zdecydowała się na aborcję i chce mieć to jak najszybciej za sobą. Otilia zadaje pytania, waha się, widzimy jej huśtawki nastrojów. Nie potępia przyjaciółki, trwa przy jej boku.

Dzieła Cristiana Mungiu’a raczej nie należy czytać jako krytyki wobec ustroju komunistycznego, choć odgrywa on istotną rolę w obrazie "4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni". Reżyser nie stawia jasnej tezy w opowiadanej historii. Nie ocenia postępowania głównych bohaterek. Wszystko zdaje się być kwestią sumienia widzów i to im pozostawia trudne pytania, na które nie ma jasnej odpowiedzi. W napięciu, budowanym po mistrzowsku, którego zapewne nie powstydziłby się sam Alfred Hitchcock, towarzyszymy Otilii, która pomaga przyjaciółce w pochowaniu zakrwawionego ręcznika, w które zawinęła martwy płód. Tak jak Gabita zabija swoje nienarodzone dziecko, tak Otilia musi zabić w sobie emocje, uczucie strachu, niepokoju i żalu. Umęczona ucieczką ostatecznie wrzuca zawiniątko do zsypu na śmieci. Wraca do Gabity ale już nie jest tą samą dziewczyną, która jej pomogła. Młode kobiety mają tak naprawdę tylko siebie. Każda z nich trwa we własnym cierpieniu, chowając się za wydychanym tytoniowym dymem.